Er stonden pylonen op de markt in de stad en we struinden er met z’n drieën langs. Foske ontdekte het gat bovenin, begon erin te kijken en bracht mij op het idee. Ik tilde de pylon op, hield hem voor haar mond en zij werd spreekstal meester van de markt.

‘Dames en heren,’ zei ze. ‘Komt tot zien, komt tot zien! Verse meeuwen die prinsessen lastig vallen met brood in hun handen. Overal glitters op de vloer, gratis op te rapen bij de broodjestent. Niemand loop je hier in de weg, je mag pirouetten draaien, slingeren en iedereen gaat voor je aan de kant. Ze lachen je zelfs toe. Je kunt hun glimlach zien want die gekke kapjes worden amper gedragen. Hier kun je van de vloer eten als je rozijntjes vallen die de aardige opa met baard weggeeft. Treuzelen om terug naar je fiets te gaan kan, maar dan worden papa en mama ongeduldig. Ik raad het je niet aan, dus loop maar met vertraagde pas mee. Komt tot zien, komt tot zien! Morgen zal ik weer een nieuw woord uitspreken – cowboy! Geen idee hoe ik erbij kom, maar vermoedelijk door de tekenfilms.’

Waarschijnlijk zei ze zoiets, het meeste verstond ik niet, maar ze sprak vol overgave en gaf de vele voorbijgangers een grote glimlach. Jong en oud.