Slenterend door m’n huis voel ik me meer en meer veranderen in Maarten van Rossem. Gebukt onder het zwaard van Damocles dat corona heet, verdwijnt de sjeu van het buitenleven. Het dagelijkse ritme wordt een sleur. Er staat niets geks te gebeuren als ik de deur verlaat. Straten zijn leeg, mensen ontwijken elkaar en het is allemaal te serieus. Gelukkig loopt er een man in een dinosauruspak door de pakken sneeuw in Spanje.

Hier gebeurt helaas niks. Rust, reinheid en regelmaat oftewel oersaai. Het cynisme in mij neemt de overhand, m’n creativiteit raakt inspiratieloos. Er komt niks meer uit m’n handen en het enige dat m’n tijd in beslag neemt, is het groeien van m’n baard. Wat een baard.

De waarde van contact is onbetaalbaar. Mensen maken het leven. Zij inspireren mij tot leuke columns, maar ik kom amper iemand tegen. Mag ik even bij u jammeren en weeklagen? Omdat ik u mis in het dagelijks leven. U en de sjeu. Alleen maar mensen via de telefoon gelukwensen is toch geen doen?! Wat een tranentrekker, ik voel me Maarten. Het spijt me dat ik u deelgenoot maakte van m’n geklaag. Het lucht wel op, dank u wel voor uw luisterend oor.