- 24 juni 2019
- Alfons
- 0 reacties
De zeventig jarige oude man had zeven maanden chemo overleeft. Hij liep met z’n linker arm in een mitella en had nog twee operaties te gaan. Maar voor nu had hij het overleeft. ‘U heeft het gered,’ kreeg opeens een diepere betekenis. Zo begroette ik hem bovenaan de 107 treden tellende duintrap. Hij was niet buiten adem, maar veel leek het niet te schelen. Onderweg naar boven had hij z’n tijd genomen, was een paar keer gestopt.
Hij had een grote koptelefoon op, een kwaliteitje gezien het merk. Over z’n ziekte wilde hij verder niet praten dus begon ik over Oerol. Hij bleek een vaste bezoeker te zijn en merkte dat gedurende de jaren het meer om de vorm dan om de inhoud leek te gaan draaien. Dat vond hij jammer. De vier voorstellingen die hij had gezien, hadden hem niet ontroert. En wij? Terwijl ik onze ervaring van een voorstelling voorschotelde, probeerde hij met z’n Ipod z’n klassieke muziek zachter te doen. ‘Mahler’ – gaf hij aan. Het lukte hem niet, dus de muziek bleef om z’n aandacht vragen en hij gaf eraan toe. Liep weg, zei gedag.
Drie keer per dag betrad hij de treden. Conditie opbouwen noemde hij het. Ik noemde het de wil om te leven.