Tom zit in Maleisië. Kuala Lumpur is de stad waar hij woont, in een luxe appartement waarvandaan hij een kaartje stuurde met foto die ik direct kon bekijken op mijn computer.
Vroeger duurde het enkele weken voordat je bericht kreeg van iemand die op meer dan 10.000 km van je afzit. Een postduif bracht de boodschap misschien nog wel over, maar stierf na aankomst. Rooksignalen waren met het blote oog niet te zien. Een telefoontje kostte een godsvermogen, waarbij je daadwerkelijk door iemand door moest worden verbonden. Een concept waar het gezegde ‘ik ben verkeerd verbonden’ vandaan komt. Als ik dat nu nog iemand hoor zeggen, kan ik het niet laten om te zeggen – “Nee, u heeft het verkeerde nummer gedraaid.” Dan was de telegraaf met morse nog je man die boodschappen overbrengen kan. En zo bedacht de mens vele manieren om een teken van leven en welvaren over te kunnen brengen aan achterblijvers van de reizende wereldburger.
Persoonlijk vind ik de brief nog het mooist en ik zie hem graag herintreden. Ok de kaart was ook een graag geziene gast, zeker met Valentijnsdag. Het was altijd afwachten geblazen om te zien hoe goed je in de markt lag. De brief heeft echter meer karakter. Iemand heeft dan daadwerkelijk de pen ter hand genomen en is er even goed voor gaan zitten. Woorden afwegend. Het hoofd even schuin omhoog houdend, ondersteund door zijn of haar hand, want welk woord drukt nu beter mijn boodschap uit? Zorgvuldig, geconcentreerd en met passie beroerde het inkt zijn papieren metgezel. In een brief zit bijna het bloed, zweet en de tranen van de schrijver. Met jou, en jou alleen in gedachten heeft de schrijver gezeten aan zijn bureau en tijd vrij gemaakt om jou te laten weten hoe het met hem is. Hij nam de tijd voor je.
Ja een brief zegt zoveel meer dan woorden. Een brief heeft karakter. Ik zou er graag weer één ontvangen. Misschien dat ik er binnenkort zelf maar weer één ga versturen. Aan gasten welke ik een warm hart toedraag.
Alles is mogelijk.
De boodschap wordt tegenwoordig anders bezorgd. Vanachter mijn pc zie ik nu foto’s voorbij komen van een bevroren fontein in Parijs. Een contact op mijn facebook laat het me zien. Ik verwonder mij daar nu over. Het is twintig voor drie ’s nachts, ik heb net de kroeg verlaten waar ik heerlijke ananassap heb gedronken. U leest het goed, geen cola berenburg of andere alcoholische versnaperingen, ananassap sloeg m’n klok. Zoals ik al zei, alles is mogelijk.
De dooi heeft zich ingezet en sneeuw verdwijnt deze nacht als voor de zon. Toch blijft de Tocht der tochten mogelijk! Mijn tante in Leeuwarden stuurde foto’s van de Bonkevaart achter haar huis. IJspret straalde ervan af. ‘What a wonderfull world’ zong Louis Armstrong. En zo ist maar net deed Daniël Lohues en mijn gezelschap me donderdagavond nog maar eens beseffen. Bedankt!