‘Ha Vincent, je bestelling is al klaar.’ M’n buurtschilder komt binnen en verlaat na de vriendelijke begroeting de buurtsnackbar weer met bestelling. ‘Ha! Weer een saté?’ wordt er aan de volgende binnenkomende klant gevraagd. ‘Zal ook wel een vaste wezen,’ denk ik bij mezelf. De man lacht: ‘Nee, nu de eierbal!’ De hardwerkende Chinese snackbar eigenaren begroeten iedereen met een glimlach en attente aandacht. Ergens ben ik jaloers dat ze mij niet bij naam kennen. Had ik maar vaker moeten komen.

Een kleine drie jaar wonen we hier in deze buurt, langzamerhand is alles vertrouwd en bekend geraakt. De buurtsnackbar is echter geen snackbar City in Beilen waar Mark mij trakteert op bamischijven. In Beilen wist de barman wat ik drink en liggen herinneringen voor het oprapen. M’n dorp kent mij langer, maar die voorsprong haalt Groningen over vijf jaar in. Het dorpse vertrouwde vind ik steeds vaker terug in stad. Vandaag herkende de Noorderzon barvrouw mij toen ze in haar vrije tijd op terras in stad zat. ‘Tot vanavond,’ zei ze met een glimlach. Het mooie van stad vind ik dat er letterlijk meer leven aanwezig is, bulten inspiratie. Waar bmx’rs op het Waagplein trucs uithalen terwijl een gitarist met contrabassist en een zanger live muziek maken. En steeds vaker komt het voor dat ik mensen herken of andersom, alsof ik in m’n dorp rondloop. Dan verenigt het beste van twee werelden zich. Vink mooi.