Hij zit op de bank van z’n opa en oma. Telefoon in de hand en hij groeit waar je bij zit. ‘Moi!’ ‘Hoi.’ ‘Wil je wat drinken?’ ‘Ja, ranja.’ ‘Koekjes?’ ‘Ja.’ Hij kijkt op als hij antwoordt, vindt het mooi dat ik er ben en verwacht ergens dat ik hem aanval om te kietelen. Ik gedraag me dit keer. Buiten is het mooi weer en als ik m’n moeder heb gesproken en bij hem terugkom, zie ik dat z’n glas leeg is. De vier speculaas koekjes zijn ook verdwenen, sneeuw voor de zon. Vier koekjes inderdaad, jongens onder elkaar. Ik schenk hem nog een ranja in.

Het is een puber inmiddels. Ik had een hekel aan dat woord vroeger omdat mij vaak ‘de puberteit’ werd verweten waar ik bij zat. Ik ben mij zeer bewust van mijn gedrag naar hem toe. Ik weet dat hij groeit en neem hem serieus. Maar ik kietel hem af en toe nog, zodat hij z’n plek weet. Ik stel me zo voor dat hij dit leest en wacht op een grapje. Hij zal het leuk vinden dat ik over hem schrijf en mij een app sturen met – ‘Bedankt lieve oom.’

Voordat ik weet wat ik zeg, flap ik eruit: ‘Wil je vijftien euro verdienen?’ ‘JA!’ zegt hij en legt z’n telefoon opzij. ‘Wil je mijn auto wassen voor vijftien euro?’ ‘Ja hoor.’ Potverdorie denk ik bij mezelf, misschien had hij het voor tien ook wel gedaan. We gaan aan de slag, z’n broertje komt hem even later helpen en voordat ik het weet gooien ze elkaar nat met het water. ‘Goed zo,’ denk ik bij mezelf, ‘ravot er maar op los.’ Opa komt af en toe even kijken of ze het goed doen. ‘Van bovenaf beginnen is’t makkelijkst,’ adviseert hij ze. Hij pakt z’n kans en pakt z’n broertje terug voor het natte pak van zoeven door hem een bak water tegen de kop te gooien. De kleine doet zijn grote broer na en ze schelden elkaar uit voor ‘Johnny’. ‘Brave jongens,’ schiet door m’n hoofd.

Op een gegeven ogenblik zegt hij tegen me: ‘Je hebt ook ooit over mij geschreven he?!’ ‘Ja,’antwoord ik hem. Dat vond hij leuk. ‘Zal ik dat nog een keer doen?’ ‘Ja.’ ‘Goed, doe ik dat.’

Ik vind’t mooi dat je er bent.