Iets meer dan een jaar geleden werd ik gevraagd om het bewustzijn rondom Walk for life Groningen te vergroten door middel van een column. Zij was de ongewilde inspiratiebron. Sindsdien heb ik met haar meegeleefd. Niet in direct contact, ik kende haar van gezicht, en zij mij, maar spreken deed ik haar amper. Toch heeft ze mij geraakt. Op een plek waar ik geen woorden heb, maar nu slechts tranen en een brok in mijn keel. Ik weet niet hoe ze het deed, maar ze raakte mij. Waarom ben ik verdrietig over een meisje welke ik amper ken, maar alle warmte in mijn hart toe ben gaan dragen?
Een week geleden was mijn nichtje jarig, de zus van Karlijn. We zijn een hechte familie, maar Karlijn is speciaal voor mij. Die dag was ik een beetje brak. M’n broek was smerig van het voetballen in de tuin met mijn kleine nichtje van zes. Een ieder vermaakte zich in de huiskamer, grapjes werden door de lucht gegooid en de meeste snapte ik. Niets aan het handje. Tot Karlijn haar telefoon ging. Het was Geke, de vriendin van Renaldo. Slecht nieuws. Korte antwoorden: ‘ja’, ‘hmm hmm’, ‘ok’. Ze hing weer op, probeerde te spreken, maar brak in tranen. Haar vriend Tom is sterk. Hij is een man naar m’n hart. Hij hield haar stevig vast als de steun en toeverlaat die hij is. De tranen biggelden. Een ieder in de huiskamer sloekte een brok weg, en sommigen lieten hun tranen lopen. ‘Loretta laat ons nog in tranen zwemmen’, dacht ik bij mezelf. Ik haalde de zwembandjes voor m’n nichtje al tevoorschijn. Naast mij zat mijn oom, Karlijn haar vader. Ik vroeg hem: ‘Als het mij al zoveel doet om Karlijn zo te zien, hoe zwaar is het dan voor haar?’ Bewonderenswaardig keek hij naar haar, en met vaderlijke kalmte en wijsheid sprak hij lof over hun vriendschap. Loretta passioneert.
Sinds de diagnose is er bijna anderhalf jaar verstreken. In anderhalf jaar tijd groeide niet alleen gestaag Loretta haar ziekte. Haar naam groeide ook met de dag. Er groeide medeleven. Er groeide bewustzijn. Ze werd geroemd. Om haar strijdlust, haar positieve houding, en levenskracht. Ze leek een symbool te worden. Groter dan het leven. Er was een einde in zicht, maar de mensen om haar heen, leken zich daar meer mee bezig te houden dan zijzelf. Het einde. De dood. Anderhalf jaar lang hing hij om haar heen. Droeg zij deze last. Een ieder zag er tegenop. Anderhalf jaar lang vierde zij het leven op haar manier. Omhelsde het met beide armen. Anderhalf lang nam zij afscheid van het leven. Anderhalf jaar lang nam men afscheid van de dochter, de zus, de vriendin, dé vriendin, het buurtmeisje, het meisje uit het dorp, de trainster, het volleybalmeisje, het meisje uit de klas, en wie weet hoeveel harten zij nog meer heeft geraakt. Ongelofelijk…
TV Drenthe zond de Sudosa Desto dames volleybalwedstrijd uit op zondagavond, waarbij een minuut stilte werd gehouden. De Sudosa site, de cvv Fit Boys site, een FC Groningen website. Allen berichtten met eerbied Loretta’s nagedachtenis. Misschien waren er wel meer sites, ongetwijfeld. Op Facebook heerste stilte, verdriet, en af en toe kabbelden liefdevolle berichten en herinneringen aan haar voorbij.
Maar laten we vooral niet de belangrijke zaken vergeten. Het was een verdomd lekker wijf. Tjonge jonge, dat mag gezegd worden. Excuseer mijn taalgebruik, maar ik heb me deze hele column ingehouden. Eigenlijk wilde ik deze column met die zin openen. Iedereen dacht het tenslotte. Vaak hoorde ik mensen zeggen: ‘Je ziet niet dat ze ziek is. Ze ziet er nog zo goed uit.’ Zoals ik begreep, wilde ze dat ook en vond ze de sonde maar niks.
Alle gasten uit het dorp waren in het verleden jaloers op haar vriend Dion. De mazzelaar dachten we. Maar als je ze samen zag, dan gunde je het hen en verdween elke vorm van jaloezie. Grote bewondering voor deze jongeman die aan haar zijde is gebleven, hoe moeilijk het ook was.
Renaldo, voor jou heb ik m’n best gedaan om de column wat langer te maken. Zodat je kunt blijven lezen, zoals je aangaf graag te doen. Ik wist niet zeker of ik al over je zus wilde schrijven, maar ik kon en wilde niet om haar heen. Het spijt me als het té vroeg is, of dat ik buiten m’n boekje ging door over haar te schrijven. Ze heeft me geraakt en ik weet niet waarom. Ik wil ook niet meer weten waarom. Het kan me niet schelen. Ze inspireerde, en als ik aan haar denk, zie ik haar voor me met een glimlach. Die mooie, grote glimlach.
Een ieder wens ik heel veel sterkte toe! Loretta Boom, bedankt.