Zes opgeschoten pubers staan op het bordes van het stadhuis. Er hangt een Nederlandse vlag voor ze waarop het 050 kengetal staat geschreven. Ik ga op een bankje zitten om ze te aanschouwen. De jongens zijn luidruchtig en vol bravoure. Ze lijken een statement te maken. Tegelijk met mij arriveerde er een auto met handhavers. Na een tijdje stappen drie handhavers uit de auto en de jongens beginnen hen verwelkomend toe te schreeuwen alsof ze hen al hadden verwacht.

‘Waar gaat het over denk jij?’ vraag ik de jongen die naast me zit. Z’n fatbike staat naast hem geparkeerd. ‘Over de PVV,’ antwoordt hij. Op dat moment schreeuwen de pubers hard over de markt – PVV PVV PVV. ‘Aha,’ knik ik. ‘Ze zijn kinderachtig, maar ze hebben ook een punt.’ Ik kijk hem verbaasd aan. ‘Asielzoekers hebben heel snel een woning, terwijl Nederlanders jaren moeten wachten.‘ Hij is even stil en ik besef me waarom ik verbaasd ben, hij is niet blank, maar vindt wel dat de PVV een punt heeft.  

De jongens laten zich van het bordes wegsturen, ze hebben hun punt gemaakt. ‘Ik kom uit Syrië,’ vertelt hij me. ‘Het systeem dient de asielzoeker niet, noch de arbeider. We zijn beide slachtoffer.’ Het systeem – bedenk ik me. Wie profiteert er dan van het systeem?