Vervolg vorige week…..er was geen twijfel mogelijk, recht zo die gaat, linksaf was voor lafaards. De klink in de hand, de zaaldeur zwaaide open, en stilletjes nam ik achter in de zaal plaats. Man nummer twee was zijn monoloog aan het uitvoeren, en wederom trilden ze. Mijn zenuwen. Was dit gezonde spanning? Ik kakte in ieder geval niet in m’n broek. Ik bezweek nergens aan, en zorgen dat ik mijn tekst vergat had ik ook niet, dit liedje zat erin geramd. Het was een kort liedje, dat had ik slim gedaan. Een liefdesverdriet liedje, nou die kon ik wel met gevoel brengen. Toch maakte ik mij zorgen. Angstig probeerde ik mij een ontspannen houding aan te nemen op de klotestoel. Voortdurend probeerde ik mijn zenuwen tot bedaren te manen. Soms was ik ze vergeten, als ik bijvoorbeeld onder de indruk was van één van de helden op’t podium. Na zo’n act, miste ik iets. ‘Waar zijn, huh, waar….’en dan staken ze weer de kop op. ‘Ah daar zijn jullie. Ik was jullie al kwijt zenuwen.’
Nummers drie en vier passeerden de revue. Ik was man nummer vijf, de laatste van het gehele stel. Waarom had ik zolang gewacht? Had ik gedacht dat het makkelijker zou worden? Ja, dat had ik gedacht. Ik had een berusting verwacht. Veiliger vaarwater had zich moeten presenteren. Ditmaal had ik geen moment vaste grond onder m’n voeten gevoeld, en dus was het maar gewoon gaan.
Ik ging staan, de muziek ging aan, en daar zaten ze. Twintig man publiek zat voor me, en ik had geen flauw idee wie ik aan wilde kijken. Dat mooie meisje niet, dan vergat ik acuut m’n tekst. Ik moest iemand aankijken van mezelf, want je publiek moet je er nu eenmaal bij betrekken. Dat is een podium regel. Het is niet gemakkelijk om perfectionist te zijn. Ik moest mijn aandacht bij het lied houden, zoals ik had geoefend. Daar stond ik, en zong. Het ging aardig, en na twee minuut zeven seconden was ik benieuwd of dit genoeg was om door te gaan. De audities zaten erop, we namen afscheid van elkaar. In drie avonden waren we een fijne groep mensen geworden, en we hoopten elkaar spoedig weer te zien.
En wat denk je wat, drie dagen later vond ik een email in de bus. Vol spanning scheurde ik de enveloppe open met een druk op de knop: ‘Beste Alfons…’ KAK ze zegt ‘beste’ dat is nooit goed verdikkie. Het is de verzachtende ingeleide tot triest nieuws. Ik las verder: ‘We vonden je fantastisch, en hebben je er graag bij!’ Huh wat?? Ik las het nog drieëntwintig keer. Joepie! Ik zat erbij. Dat was geweldig nieuws. Ik gaf mezelf een schouderklopje, schudde mij de hand, en ontving mijn felicitaties.
Overweldigend nieuws. Ik besef het nog steeds niet helemaal. Binnenkort beginnen we met de repetities. Ik houd u op de hoogte. Doeg :)