Dwalend door de duinen van Midsland, Terschelling, vroeg ik mij af waar m’n nieuwsgierigheid mij zou leiden. Die gedachte verdween toen het bos verscheen waar vogels m’n aandacht trokken. Hun geflierefluit klonk dat het een lieve lust was. Wist ik maar wat ze floten.

Op het zandpad voor me lagen een dikke stok en een kleiner stokje. Daardoor moest ik aan m’n schoonvader denken en het spel Tiepelen dat we ‘jaarlijks’ spelen op de familiedag van zijn kant.  De eerste familiedag dat ik meedeed, verwachtte ik dit klusje te kunnen klaren vanuit m’n sportieve zelfvertrouwen. Maar pas dit jaar (m’n derde of vierde deelname aan dit spel) kreeg ik enige grip op de slag door goed te kijken naar de neef van Dieuwke, die razend op dreef was als slagman. ‘Zo doet hij dat dus.’

Met die gedachte stond ik daar alleen in het bos, de dikke stok als ‘knuppel’ vasthoudend en het kleine stokje als bal om tegenaan te meppen. Één slagfout, twee slagfout, maar drie was een regelrechte knoepert van een slag. Trots hoorde ik hem tegen de schors van een boom ketsen. Ik heb nog een jaar om te oefenen en met een glimlach liep ik verder.