Met de laptop op m’n, door een deken bedekte, schoot, lig ik op de bank. Roef de hond ligt tegen me aan. Er flikkert nog een kaars op batterijen op de schouw en het rode standby lampje van de tv staart me aan langs de contouren van m’n scherm.

Zowel m’n vader als ikzelf houden niet van deze aankleding van een verhaal. Het gaat ons om de kern, de actie. Ik weet niet of het met geduld te maken heeft, maar wat kan ons het schelen hoe een ruimte eruit ziet en met welke zachte crèmekleur een stoel omlijst is. Die tierelantijntjes kunnen ons gestolen worden uit het verhaal. Tijdens het schrijven van m’n tweede boek, spelen zulke gedachten mee. Tijdens het schrijven van deze column, schiet mij een gesprek te binnen.

‘Hoe kwetsbaar durven we te zijn als de ander zich niet kwetsbaar opstelt?’ ‘Ik durf open en eerlijk te zijn omdat zij dat tegenover mij is.’ ‘Ben je dan jezelf?’ ‘Ben je niet altijd jezelf?’ ‘Als je dichtbij je gevoel blijft, ben je meer jezelf lijkt me.’ ‘Ik denk dat veel mensen dat willen, maar dat het te kwetsbaar voelt.’

Misschien is dat waar het leven gebeurt, bij je gevoel, maar houden we ons meer bezig met tierelantijntjes.