Soms doen woorden geen recht aan de werkelijkheid. Soms doet de werkelijkheid geen recht aan hen die dat verdienen. Soms is alles zoals het zijn moet, maar altijd ben ik waar ik wezen moet.
Mijn ogen dwalen stiekem af. Ze praat met me en ik luister aandachtig. Omdat het nogal lawaaierig is in de kroeg, luister ik met gebogen hoofd. Ik geef toe, het is een houding die ik aanneem omdat hij een bepaalde plechtigheid uitstraalt en extra benadrukt dat ik één en al aandacht ben voor haar. Ik ben me daarvan bewust.
Af en toe kijk ik haar in haar ogen, maar mijn ogen willen dwalen als ik het hoofd weer buig. Eenmaal sta ik mijzelf toe om haar buste te aanschouwen. Dat voelt stiekem aan. Alsof ik weer over het ijs loop, terwijl dat eigenlijk nog te dun is en ik weet dat als iemand mij ziet, ik thuis gigantisch op mijn lazarus krijg. Vroeger liep ik eens met de gebroeders Datema over het kanaal en het ijs kraakte. Liet ons elk moment weten dat het gevaarlijk was wat we deden. Daarom gingen we door, dat was spannend! En omdat we ermee wegkwamen, voelden we ons onoverwinnelijk. Echter toen ik thuis kwam, bleek dat mijn ouders op de hoogte waren van mijn avonturen. Hoewel ik een beste middag had gehad, toen ik op mijn donder kreeg, durfde ik het niet zo goed weer te doen.

Maar aan haar brand ik graag weer eens mijn vingers. Dat krijg je als met het mooiste meisje in de kroeg staat te praten. Misschien heeft ze wel gezien dat mijn ogen even afdwaalden, maar ze laat niets merken. Ze zal het wel gewend zijn. Zeker zij.

Het liefste zou ik de tocht vervolgen, zo lang over het ijs lopen tot ik me weer onoverwinnelijke voel. Maar hoe spannend het ook voelde, ik sta het mezelf niet meer toe. Alsof ik haar (en haar afwezige vriend) daardoor mijn respect toon en mijn eigen gedrag kan verantwoorden aan mijn niets ontzienende geweten. Een maat van me vertelde dat jongens over het algemeen de vriend van een dame respecteren door de dame met rust te laten. Dames daarentegen zijn vaker geneigd om dit principe te negeren en dat de werking zelfs jachtlust verhogend werkt. Mannen met een vriendin zouden daarom een hogere aantrekkingskracht bezitten. Hoe het ook zij, ik heb me voorgenomen om mijn vingers niet aan haar te branden. Hoe graag ik dat ook zou willen.

Uiteindelijk zal dat me wel tot een goed mens maken, maar ik vraag me af of ik mezelf niet te kort doe? Hanteer ik een moraal met te hoge standaard?
“Jongen als je de kans krijgt, dan neuk je een meisje.”
“Maar als haar innerlijk me niets doet, voel ik me niet tot haar aangetrokken.”
“Daarom kun je er nog wel overheen!”
“Ik vind dat juist een afknapper. Ze kan er wel knap uitzien, maar als ik haar niet interessant vind, dan ga ik er niet overheen.”
“WAT? Ook al krijg je haar praktisch aangereikt op een dienblad?”
“Jep. Daarom denk ik ook dat ik meer vrouwen in bed zou hebben als ik gewoon niet met ze zou praten. Dan zou ik het puur baseren op uiterlijk, en knap ik ook niet op hun innerlijk af.”
“Hmm dat is wel interessant. Niet met ze praten, maar toch de sex. Dan zou je eerste en enige vraag in principe kunnen zijn: Neuken?”
“Jep. Scheelt ook weer in de kosten van drank.”
“Je kunt ook gewoon zeggen: Sorry maar ik heb een vriendin. Gegarandeerd dat ze je wil.”
“Pak jij dat ook zo aan Edward?”
“Ik maak altijd eerst oogcontact met een meisje en als dat eenmaal klits klets klander is, dan gaat het later van de ene bil op de ander!”
“Werkt dat altijd?”
“Meestal wel. Maar soms zie ik het niet zo goed. Dan denk ik, kijkt ze nu naar mij of naar die vogel achter mij? Dan kijk ik meestal even om, om te tjekken of daar een vogel staat. Als er niemand staat, voer ik m’n stukje op. Dan kijk ik haar onschuldig vragend aan, schouders omhoog en wijs naar mezelf. Knikt ze ja, dan lachen ze ook vaak en zit je gebakken. Als er geen reactie is, dan heeft zij het met haar ogen. Staar ofzo.”
“Geen blinde vink ofzo?”
“Ha ha, grappig hoor.”
“Nou ja, je leeft toch in het bos.”
“Correct, blinde vinken genoeg. Die mollen kunnen er ook wat van, allemaal Stevie Wonders.”
“Hoe is dat eigenlijk tijdens het geklits klets klander, heb je dan geen last van die naalden?”
“Waar een wil is, is een weg. Moet wel toegeven dat er veel SM liefhebsters bij m’n deur aankloppen.”
“Wat doe je daarmee?”
“Zelfde als met Jehova getuigen, een flink pak rammel geven.”
“Vinden ze dan wel lekker waarschijnlijk.”
“Hmm daar zeg je wat.”
“Dat jullie die ook hebben.”
“Ja die Jehova getuigen zitten wij mee opgescheept.”
“Hoezo?”
“Ene Hans brengt ze altijd naar het diepste puntje van het bos.”
“Teeuwen?”
“Ja volgens mij wel.”
“Kun je beter die Hans van Grietje hebben.”
“Nee man. Die organiseren tegenwoordig GPS-tochten in het bos. Daarbij worden ze gesponsord door de heks. Niemand die ooit nog weer een spoor van die klanten weerziet.”
“Edward.”
“Alfons.”
“De column wordt te lang.”
“Stoppen we toch.”