De ruimte was onscherp, maar ik wist precies waar ik mij bevond. Op de rand van het bed zat ik, kauwend op een hap van de vijg die ik net had gekregen. De roes was bijna over, maar ik zat er middenin. De stilte liet ik voortduren, want even was ik samen met het grote bewustzijn waar we allemaal onderdeel van zijn. En dat grote bewustzijn had me net meegenomen op reis, ze had me al haar aspecten getoond, ik had haar eenzaamheid gevoeld en had begrepen dat al die oorlogen gerechtvaardigd waren. In golven had ik mij bevonden en was ondergedompeld in de mooiste kleuren. Met grote glimlachen had ik grapjes gemaakt en mij heerlijk veilig op het bed door de truffelreis laten varen. De vriend die nuchter op mij paste had muziek op de achtergrond aangezet. Muziek die de reis leidde, ondersteunde. Iets toonde mij van alles over mijn leven en ik weet nog dat ik mij afvroeg wie mij van alles toonde en moest ik niet overvallen worden door een ervaring in plaats van aan de zijlijn ervaringen van anderen te bezien? Langzaam werd mij duidelijk gemaakt waarom ik bestond, ik mocht iets schrijven waarvan ze zeker wisten dat ik dat kon. Maar ik zou ook langzaam de grip die ik verkreeg over alles wat ik zou moeten schrijven weer vergeten, want alleen dan zou ik het kunnen. Alleen dan zou ik het echt ‘niet weten’.

Des te meer ik terugkwam in de realiteit, des te meer ik vergat wat ik niet wilde vergeten, maar waarvan ik begreep dat ik het moest vergeten. Ik wist dat ik Alfons was, het verlangen bezat om terug te keren naar haar en een vertrouwen rijker was over waarom ik er ben. Dus daar zat ik, op de rand van het bed en ik onthield mij van enige focus op de realiteit om contact te behouden met dat grote bewustzijn. Dat me liet weten dat we allemaal één zijn, maar die ene wil zichzelf in alles ontdekken en schiep zodoende alles en iedereen om zichzelf daarin te ontdekken. Mijn vriend zat in z’n stoel vlakbij me en hij vertegenwoordigde dat grote bewustzijn en daarom zei ik niks, want hij wist alles al. Ik wist, deze scené, die ga ik onthouden om te beschrijven. Zittend op de rand van een bed, met de contouren van de kamer als verstilde, onscherpe achtergrond. Het kleed op de houten vloer in deze tweede ruimte van de zacht verlichte kamer. De half open deur van de badkamer voor mij, het drumstel dat in z’n looplijn lag en de vriend die in de opening naar de andere ruimte van de kamer zat. Hij had over mij gewaakt en mij thee aangeboden. Hij had me laten varen en hij had zo veilig gevoeld als een vuurtoren.

In deze setting had ik het aangedurfd om een truffelreis te maken, iets wat als een verrijkende ervaring was gepresenteerd door iemand anders. Iemand die mij al eens eerder op een mooi spoor had gezet. Wederom had ze gelijk.