Zaterdagavond, ik voelde mij vereerd om in hun gezelschap te vertoeven: Chantal, Sjakie en Waldorf. Wat heb ik gelachen!

We deelden intieme verhalen. Onze kronkels in van alles. Als jongen probeer je man te worden en je hebt geen idee wanneer je dat ooit bent. Laat staan of je het ooit zult worden. Wat maakt een jongen een man? Wanneer ben je een goeie vader? Er waren vragen, er kwamen verhalen en er was zoveel begrip dat het onmogelijk was om je te schamen. Die schaamteloosheid werd beloond en tjonge, wat voelde ik me op m’n gemak om alles te delen. Wat gaf het een plezier, het maakte de avond onbetaalbaar.

Tien jaar terug was ik uit dadendrang explicieter geweest in m’n column omtrent de zaken die ik ten tafel bracht deze zaterdagavond. Het mooie is nu dat het onder ons blijft. Er kwam geen camera aan te pas die onze verhalen internetbreed deelde, deze uren waren van ons. Dat maakt vrienden zo waardevol. ‘Ben ik een vriend?’ verheugde Waldorf zich.

Vrienden. Je zou bij ze op bezoek kunnen komen en in een half uur tijd je ziel vol tranen bloot kunnen leggen om daarna met een knuffel getroost te worden. Vrienden werken louterend voor de ziel.