Afgelopen vrijdag was het zover. Ik mocht naar Amsterdam om mijn aangeschafte typemachine op te halen van zijn reparatie. In de column – de typemachine, kon u lezen over zijn aankoop, en mankementen. Ik had mijzelf een kreupele machine in huis gehaald. Liefdevol had ik mij over hem ontfermd, en goede zorg voor hem uitgekozen. Dat treinreizen kostte me niets in de daluren, dus het werd tijd dat ik mijn NS-abonnement liet werken voor zijn geld.
De specialist in Amsterdam was een man in de vijftig. Hij werkte bij een houthandelzaak om zijn brood op tafel te verdienen. Na een twee uur durende treinrit, stapte ik over op het busvervoer, om bij de houthandelzaak uit te stappen. Mijn openbaar vervoer app had mij in de juiste richting gestuurd, de zaak stond keurig op mij te wachten aan de andere kant van het IJ. Ik stapte de zaak binnen, het leek op een parketzaak, niet zozeer een houthandel. “Wij maken ons eigen parket,” was zijn verklaring. Ik vond het prima. We waren de enigen in de zaak. Ik dacht aan mijn oom welke zijn parketzaak heeft moeten sluiten, bij hem liep het namelijk ook niet storm. Ik heb het de typemachine man maar niet verteld.
Aan zijn bureau bekeek hij mijn machine. Hij had om een papiertje gevraagd met mijn gegevens en hulpvraag. Nadat hij die had gevonden, was de zaak beklonken. “Ik bel je als het klaar is,” en we namen afscheid. Vijf uren reizen voor een gesprek van tien minuten. Het was maar goed dat ik niet voor het gesprek betaalde.
Het weekend vloog voorbij, de maandag arriveerde, en ik nam mijn telefoon op. Het was Adrie, de typemachine specialist. “Hij is klaar, wanneer kom je hem halen?” Tjonge jonge, dat was snel. Ik vroeg of vrijdag hem schikte, en hij stemde in. Dat kwam goed uit, want vrijdag schikte mij ook.
Ik mocht weer aan zijn bureau plaatsnemen, en in geuren en kleuren legde hij mij het functioneren van de machine uit. Zijn welzijn was weer gewaarborgd, hij liep als een tierelier. Alle hendels ging hij voor mij bijlangs, er zaten namelijk hendels bij waar ik het nut niet van inzag. Hij bleek een typemachienofiel. Het was zijn passie, en vond het jammer dat hij zijn brood er niet meer mee kon verdienen. De typemachine kent weinig vraag op de markt. De man wilde zichzelf niet updaten tot de ICT sector. Typemachines waarbij je hard op toetsen moet rammen, omdat er anders geen inkt op het papier achterblijft, waren zijn passie. Hij bleef bij zijn leest. Hij had zijn niche gevonden. Zijn ouderwetse niche. Hij had tijden gekend waarbij Martin Bril, een wijlen BN’er, met regelmaat over de drempel van zijn zaak struikelde. Andere bekende schrijvers had hij leren kennen in zijn zaak. Weemoed sloop in zijn ogen.
Bij het verlaten van de zaak, waarbij ik hem hartelijk bedankte en hij mij, tipte hij mij. “Je kunt ook met de pond het IJ over. Dat is leuker dan de bus.” Dat vond ik lief van hem. Hij had hart voor de zaak, én voor zijn klant.