Het is half één ’s nachts als ze wakker wordt en begint met huilen. Ik hoor boven mij de vloerplanken, ze verraden versnelde voetstappen. M’n vriendin is uit bed gekomen om onze dochter te troosten. Ze heeft last van haar oor. Voor het slapen gaan kreeg ze een pijnstiller, maar die lijkt nu uitgewerkt. Ik laat de column even voor wat ie is en loop de trap op. ‘Haar oor?’ ‘Ja. Wil je dat drankje halen?’

Haar huilen geeft me een machteloos gevoel, ik wil het oplossen, maar weet ook dat de pijnstiller die we nu voor de tweede keer geven tijd nodig heeft om in te werken. Ik laat haar in de beste handen die er zijn achter en loop weer naar beneden om mijn column af te maken. Dan kan ik er straks voor hen beide zijn als dat nodig is. Nu vraag ik mij af waardoor de pijn veroorzaakt wordt. Ze is al een week wat verkouden, snotneus en hoesten. M’n vriendin deelt haar hoestje en ik heb af en toe een ander kuchje. Even denk ik terug aan corona tijden.

Het is nu stil boven. Zullen ze al slapen? Er zijn nog maar vijf minuten verstreken. Zal ze morgen naar school kunnen? Overdag had ze geen last, pas toen ze ging liggen. We schakelen vermoedelijk over op ons ziekte-protocol: zij slapen in ons bed en ik in het hare. Wat een timing, net nu er twee matraslatten kapot zijn van haar bed.