‘1 2 3 ennnn hoppakee. 1 2 3 ennnn hoppakee. Je vader kan er niks van. Jij kunt het beter.’

Een volslagen onbekende oude man stond te kijken hoe m’n dochter van de glijbaan ging. Nog een keer en nog een keer. Z’n witte haren en rimpels maakten een overgrootvader van hem in z’n enigszins gebogen houding. Z’n kwetsbare gezondheid werd benadrukt door z’n mondkapje in de buitenlucht. M’n gedachten gingen uit naar John Herbert (zie foto), een pedofiel personage uit de animatie comedyserie Family Guy. Ik vertrouwde z’n blik voor geen meter en was op m’n qui-vive.

Gisteravond had Tom het met mij over het vaderschap en hoe ons dat beviel. Wij veroordeelden ons beiden over onze frustratie als ons geduld niet eindeloos blijkt te zijn wanneer onze wil wordt getart. Het besef dat de frustratie volkomen zinloos was, voelde als een zelf kastijden. Gelukkig vergaven we het onszelf omdat we geen heiligen zijn. Ondertussen behielden we de hogere lat als streven.

Eenzelfde kastijdend besef drong zich aan mij op ten aanzien van mijn houding naar de oude man. Moest ik mijn instinctief ingegeven wantrouwen aan de kant zetten om hem een tweede kans te geven? Dat is wat ik deed, ik knoopte een praatje aan en m’n beschermende hoede kon zich laten zakken. M’n dochter was veilig en in gezelschap van bewondering voor haar karakter. Iets wat ik dankbaar ontving en alom begreep.