Over de whatsapp ontving ik het bericht. Dat was bij m’n twee zussen wel anders, toen bestond whatsapp nog niet en werd ik op de hoogte gesteld met een belletje. De dag ervoor had ik m’n zusje nog geappt: ‘Spannend, spannend, spannend!’ Ja dat vond zij ook, het enige wat ze kon doen was wachten. Dus dat deden ze en wij met hen.

Afgelopen vrijdag in alle vroegte is ze geboren – Luka Lien. Potverdikke wat een mooi nieuws! Ik zat in Eindhoven toen ik het bericht las, op het kantoor van een tijdelijke baas. ‘Potverdimme,’ dacht ik bij mezelf. Het liefste wilde ik er zo snel mogelijk naar toe. Ik werd gedwongen geduldig te zijn aangezien ik na Eindhoven ’s avonds zou eindigen in Heerenveen bij de schoonfamilie. Beilen stond zaterdagochtend pas op het programma. Ik informeerde iedereen die het horen wilde, m’n nieuwe tijdelijke collega’s feliciteerden me hartelijk.

Daar was ze dan, ze lag in bed toen ik haar zag, m’n kleine zusje. Nu trotse moeder. Ze keek zo volmaakt tevreden. Ik liep naar haar toe en omhelsde haar. Tranen over m’n wangen, ik voelde zoveel liefde. Zoveel geluk wat we op dat moment deelden. Na een lange reis samen stonden we even stil bij een schitterend natuurlijk wonder, te genieten dat ze deze pracht hadden ontvangen en met een toekomst vol nieuwe paden in’t verschiet. We verstevigden onze omhelzing.

Luka greep m’n vinger vast. Luka greep m’n vinger vast. Luka greep…wat een mooi wichie. Zo zacht, zo fijn, zo teer en krachtig tegelijk. Och och och, wat een klein wonder. En zo lekker stil, prachtig! Zo één kun je wel uren bewonderen, wat een schoonheid. En haar vader, tja die was zoals altijd de kalmte zelf. Beste kerel.

Sinds het bericht dwalen mijn gedachten naar ze af. Ik denk aan ze en gun ze alle gezondheid en plezier. In mijn achterhoofd gonst de vraag – wat gaan we met deze rekel allemaal beleven?