Ik heb de Oudejaarsloterij niet gewonnen. De vaste lezer zal begrijpen waar dit onderwerp vandaan komt. Begin januari wilde ik blijven dromen van de hoofdprijs, en besloot om mijn lot niet te controleren. Zodoende bleef de mogelijkheid bestaan dat ik dertig miljoen rijker zou worden dit jaar. Één maand had ik mijzelf uitstel van executie gegeven.
Gedachten vlogen over en weer. Sommige interessant, andere beangstigend. Wat nu als bekend werd dat ik rijk was? Mensen zouden mij met andere ogen aankijken. Aasgieren zouden om de hoek komen kijken, rijp om mij kaal te plukken op systematische of brute wijze. Vooral die brute wijze joeg me angst aan. Ik zocht al naar een cursus ‘James Bond worden’.
Mensen in de kantine zouden rondjes van mij verwachten. Ik zou niet meer om ‘een laatste van de club’ kunnen vragen zonder commentaar te krijgen. “Ik wil gewoon mezelf blijven,” zou ik antwoorden. Ze zouden een Abramovichje van me eisen, erom bedelen!
Dus ik besloot om het geheim te houden. Wat er ook gebeurde, ik zou het ontkennen. Ik zou er een hele column aan wijden. Hoe jammer het wel was om weer als klein rad verder te draaien in het molenwerk van de maatschappij.
De maand is nog niet compleet voorbij, maar een potentiële koper voor mijn kantoor in Beilen, dwong mij tot handelen. Helaas kan ik het pand dus niet voor zijn neus wegkapen. Ach het zou ook teveel verantwoordelijkheid aan me geven, een eigen pand. Miljonair zijn. Want geld is macht, en ‘met veel macht, komt een nog grotere verantwoordelijkheid!’ Aldus de oom van Spiderman. Liever blijf ik dus op z’n Bartjes voortkabbelen.