Dat wat ertoe doet, dat bescherm je. Met liefde.

‘Alles wat voor mij kwetsbaar aanvoelt, daar loop ik niet mee te koop. Dat is onder ons, daar hoeft niemand wat van te weten. Maar alles wat onder ons is, daar zal de buitenwereld ooit mee te maken krijgen. Dat is een spanningsveld, want de buitenwereld zal het alleen te weten komen als wij het ze vertellen. Wanneer vertel ik het ze? Mijn verdriet zal hun verdriet worden. Hun verdriet wordt het mijne. Leed kunnen we niet voorkomen, slechts hoe we ermee omgaan zal bepalen of we nader tot elkaar blijven.’

We hebben verdriet, dat mag geuit. Ik ben blij dat ze hun verdriet met me delen. Het is verdriet dat lang in de lucht hing en het lucht op dat de strijd van het gevoel over is. Een eenzame strijd die ten koste van ze ging. Als mensen zo lang samen zijn, dan lijkt het een gegeven. Uit elkaar gaan brengt heel wat te weeg. Die verantwoordelijkheid weegt zwaar en daar zorgzaam mee omgaan naar een ieder die betrokken is, dat stond ze te prijzen.

Ja het is verdrietig, maar ook een nieuw begin. We blijven verbonden en hun openheid maakt het bespreekbaar. Die openheid, daar ben ik ze dankbaar voor.