We waren uit eten met onze ouders en een oom en tante van mij. M’n verloofde kende het verhaal al, maar een verhaal wordt elke keer mooier. Ze keken me allen aan en leefden zich in. In zo’n momentum denk en zoek ik hard naar woorden om de lach die in de lucht hangt optimaal tot leven te laten komen. Omdat ik het ze gun, omdat het mooi is om samen de lach te delen.

‘Al sinds m’n vader ooit tweehoog door het dakraam van ons huis klom omdat hij de huissleutel was vergeten, heb ik op een dergelijke kans gewacht. Zelfs het verlangen van mij om als kind via de hoge conifeer m’n slaapkamer te verlaten, werd door dit avontuur een beetje vervuld.’

En ik vertelde ze het avontuur van afgelopen week.

‘M’n vader en ik waren klaar met de klusjes die ik had bedacht. We stonden voor m’n huis. Ik moest nog wat spullen uit z’n auto halen en gaf hem de huissleutel zodat hij alvast z’n schoondochter en kleinkind gedag kon zeggen voordat hij terug naar huis reed. Achteraf bleek trouwens dat zij niet thuis waren. Hij draaide de sleutel om en om en terug en zei tegen mij dat hij de deur niet open kreeg. Opeens schoot mij iets belangrijks te binnen. Het zat niet meer in mijn systeem om anderen erop te wijzen dat ons slot niet op ‘dubbel slot’ moet. Sinds de nieuwe tochtstrips klemt hij dan teveel en krijg je hem met geen mogelijkheid open, tenzij je Buurman heet. Ik vroeg aan m’n vader of hij hem verder op slot had gedraaid. Hij antwoordde dat hij hem inmiddels alle kanten op had gedraaid. Oef. Na al onze gestrande pogingen, zeiden we elkaar gedag met de gedachte – dat komp goed, alleen eem kiekn hoe. Dus Buurman gebeld. Hij nam niet op, maar belde even later terug. “Het kan ook toeval geweest zijn hé,” temperde hij m’n verwachtingen van zijn kunde.

Hij kwam en was zo attent geweest om twee paraplu’s mee te nemen aangezien het regende. Poging 1 2 3 en 4. Helaas. Het was destijds toeval geweest. “En nu dan?” vroeg hij mij. “Hopen dat er nog een raam aan de achterkant open staat. Bedankt in ieder geval voor je komst Buurman!” “Geen dank en als je droog wilt zitten, ben je welkom.” We namen afscheid. Plan B trad in werking en daar verheugde ik mij dus al jaren op!

Ik belde aan bij de achterbuurmannen, niet thuis. Ik belde aan bij de achterbuurstudentes. Eén deed de deur op een kier open, haar hoofd gluurde om de hoek en ze herkende me. Ze glimlachte beleefd en vroeg zich af wat ze gedaan kon hebben. “Ik heb mezelf buitengesloten,” begon ik mijzelf te verklaren. Ze begreep m’n vraag en vroeg of ik één moment heb, ze had geen broek aan.

Een moment later stond ik in haar achtertuin en zag dat het raam op de eerste verdieping openstond. HOERA! Ik bedankte haar, klom over de schutting en klauterde verbazingwekkend soepel op het groene dakje van de badkamer, zette mij via de dakgoot af en liet me over de rand van het kozijn naar binnen rollen. Joepie, hosanna, het was gelukt! Ik was trots op mezelf. Een jarenlang verlangen was ingelost. Goed gedaan. Dieuwke zal trots op me zijn als ik het haar vert…

Ik kon m’n zin niet afmaken, want opeens hoorde ik beneden m’n dochter “JOOHOO” roepen. HUH heb ik dat goed gehoord. ‘We zijn er,’ hoorde ik haar roepen. HOE DAN??? vroeg ik mij hardop af en rende naar beneden. Voordat ik hen kon vragen hoe ze dat voor elkaar hadden gekregen, vroeg m’n vriendin mij: ‘Waarom had je de deur twee keer op slot gedaan??’ ‘Nee, nee. Hoe kreeg jij de deur open???!’ ‘Gewoon, aantrekken en draaien…’

Heel het nut van m’n avontuur teniet gedaan.