Kwart voor twaalf, vrijdagnacht, Verlengde Hereweg. We kwamen van een feestje en plots stonden er twee aangehouden fietsers voor twee agenten op het fietspad. ‘Mooi ze zijn met hen bezig,’ dacht ik nog bij mezelf. ‘Hebben jullie licht op de fiets?’ hoorde ik een van de agenten vragen toen we hen passeerden. ‘Ja, ik heb een dynamo,’ antwoordde ik. ‘Dan mag jij even blijven wachten.’ ‘Verdomt, meen je dat? Hoe lang gaat dit duren?’ De agent keek me aan, was even stil en zei toen: ‘Tot ik klaar ben met hen.’

Ze stond enkele meters voor me. Fiets in de hand, ongeduldig te wachten op de diender. ‘Hij heeft niks te doen! Moeten we nog lang wachten? Ik heb oppas,’ sprak ze tot meneer agent. ‘Ssst, laten we het nou niet erger maken,’ riep ik angstvallig naar haar toe. ‘Maar zijn collega heeft niks te doen, wij waren eerst aan de beurt!’ Ze had wel gelijk, wij waren eerst en collega agent die inderdaad niks te doen had, wachtte de volgende fietsers zonder licht op. Ik was tegelijkertijd heel trots op mijn vriendin en tevens benauwd dat ze mijn boete hoger zou laten worden dan ik wilde. Ondertussen stond zij een foto van het geheel te maken voor de oppas.

Een vriendin van ons stond naast mijn vriendin te wachten, zij had netjes haar lichten aan gehad. Deze situaties waren niks voor haar, straks werd ze betrokken bij een overtreding van de wet en kon ze nooit meer een verklaring van goed gedrag verkrijgen.

‘Dat wordt dan E55,- voor het licht en E9,- administratiekosten.’ ‘En jij mag verder lopen,’ vulde de collega agent aan tegen één van de twee jongens die voor ons waren aangehouden en nu weg wilde fietsen zonder werkend licht. ‘Potverdorie, ik heb hem net nieuw,’ sputterde één van de jongens nog tegen. De twee jongens dropen af, lopend dat wel. Toen wendde de agent zich tot mij. Hoe dat afloopt, leest u volgende week.