Vroeger probeerde ik vals te spelen bij Yahtzee, schreeuwde ik bij voetbal tegen m’n teamgenootjes en huilde ik als ik verloor. Binnen de krijtlijnen liet ik me gaan, was voor niks of niemand bang en werkte ik keihard omdat ik wilde winnen. Een winnaarsmentaliteit kon je het positief bestempelen. Maar op een gegeven moment wilde ik in het veld geen klootzak meer zijn voor m’n teamgenoten, ik schaamde mij voor m’n gedrag.

‘Het is maar een spelletje,’ zei een verzorgster toen ik wat ouder was. Zij begreep er niets van. Het was het verschil tussen een voldaan gevoel of er de pest in hebben. Met m’n hele wezen gooide ik mij binnen de lijnen in de strijd. Gefrustreerd als het niet goed ging, maar in een roes als alles lukte. Met mijn hele wezen voelde ik de strijd. Er zat geen bezinning in, dat kwam pas toen ik ouder werd. ‘Eéntje is genoeg,’ of ‘Potverdikke, moeten we toch nog ons best doen,’ zeiden Sjakie en ik dan tegen elkaar.  

Maar een strijd bleef het, tussen het plezier voorop stellen of de winst. Het verstand koos voor plezier, maar m’n hart wilde winnen. Die strijd was achteraf een ontdekkingstocht. Wie wilde ik zijn? Ik wilde namelijk best winnen, maar niet ten koste van alles en zeker niet ten koste van m’n plezier.