(handig weetje voor deze column – mijn zus is geëmigreerd naar Zwitserland afgelopen zomer)
Als de dag van gister staat het in mijn geheugen gegrift. Totale euforie, hosanna op aarde, driewerf hoera, en alle plezier in kippenvel verzamelt!
Als nietsvermoedend reiziger arriveerde ik op het station in Beilen. Een normale zaterdagochtend waarbij voetbal met mijn makkers van het derde in het verschiet lag. Weest gerust Vera, oud collega van me, dit is geen voetbalcolumn. Op mijn longboard passeerde ik weer mijn vaste route – snackbar City, het VVV kantoor genaamd ‘TIP’, de bakker, een tussenstop bij café de Cerck voor cabaretkaarten, en de weg geplaveid met klinkers voerde mij door marktpassanten. Hier trof ik Beuling nog aan met dochter en al, en ze verkochten als een tierelier. Ik moest verder, maar op z’n Bartjes. Mijn longboard trok bekijks en daar geniet ik van. Als stoere gast poseerde ik voor de kindjes, en allemaal smeekten ze hun ouders om ook zo’n ‘skateboard’ te kopen. Maar op de markt was er nergens één te bekennen, dus de kinderen hadden pech.
De markt af, de hoek om, de straat over en het smalle pad inslaan naar de buurt van mijn ouderlijk huis. De hoek sloeg ik om en ik zag een rode auto op de oprit van mijn ouders staan. “Hmm, wie zal ons bezoeken?” vroeg ik mij af. Twee stappen extra en ik gleed de bocht om tot voor het huis van mijn ouders. “Een wit nummerbord met een Zwitserse vlag?? Het zal toch niet? Als die auto hier is, dan zal de eigenaar er ook moeten zijn.” Naast de auto wierp ik een blik op de achterbank, en ja hoor, ik ontdekte wat mijn vermoeden bevestigd: kinderspullen. Ik versnelde mijn tempo, gooide de achterdeur los, plantte m’n board in de berging, stormde de huiskamer in, en ZIE DAAR, het tuig was gearriveerd!! Rechts zat mijn zus in de serre, maar haar liet ik even links liggen. Het ging me op dat moment om dé venties. “ZIJN JULLIE HIER?? JA JULLIE ZIJN ER! WAAROM WIST IK DAT NIET. Waarom vertelden jullie mij niet dat jullie kwamen? Ik heb email, een telefoon, fax me dan of gebruik rooksignalen!!” Enthousiast rende ik achter ze aan, nadat ze ondeugend lachend opstonden uit hun stoelen en rond de tafel voor me wegrenden. Alsof ik ze beiden bij hun lurven en kladden wilde grijpen om te knuffelen, joeg ik ze achterna. Net zolang totdat ik ze had.
Ze zijn weer terug!! En knuffelen dat heb ik gedaan, alsof ik ze veeel te lang niet gezien had (wat ook zo was). Wat een mooie verrassing. Normaal stelt mijn moeder me overal van op de hoogte, maar deze liet ze denk ik bewust passeren. Een mooi kado om te ontvangen op een nietsvermoedende zaterdagochtend.
Zo beleef je altijd wat Sjakie! Vervolgens was mijn zus aan de buurt. “HOera, welkom thuis!! Leuk dat je er bent.” Geheel in de trant van het enthousiaste weerzien, begroette ik later mijn zwager. Dit was, terwijl ik op de wc van de badkamer boven zat, en hij de badkamer inkwam om zich op te frissen na een dutje. “HAALo Haas!” Hij lachte en gaf me zelfs een hand. “Jij durft,” dacht ik bij mezelf. Fantastisch! Een hele mooie verrassing! Bedankt!!