Naast me biggelden tranen. Van Lulu dacht ik te weten van het waarom, van Herman had ik geen idee. Lulu reikte ik m’n voor het concert verkregen zakdoek aan – ‘Het kon weleens emotioneel worden.’

Met gesloten ogen lag ik op een enorme houten schroef die naast een molen lag. Vliegende ganzen snaterden, kikker kwaakte, bromvlieg bromde, de wind ruiste zachtjes en verderop dook af en toe de gemotoriseerde mens op. M’n stalen ros stond tegen de schroef gestald, even kalm aan doen tijdens m’n fietsrit.

‘Emoties,’ antwoordde Herman nuchter, alsof dat haar tranen verklaarde. Lulu had zich een tijdlang met Maaike haar liedjes getroost. ‘Mooi,’ had ik gezegd toen ik hun tranen zag. ‘Mooi?’ verbaasde Lulu zich. Ja, das toch mooi dat je als mens kunt huilen bij vrienden.

Het drong tot me door dat de wereld met gesloten ogen minder afleidende gedachten opriep. Een moment liggend luisteren ervoer ik daardoor ellenlang. De wereld en ik werden niet gestoord. Hoewel ik wist dat ik m’n weg naar het kerkje op een gegeven moment moest hervatten.

Maaike Ouboter trad ontwapenend op in de kerk in Thesinge deze zondagmiddag. Even kwetsbaar trad de natuur binnen, ze maakte kennis, liet mij en ik liet haar. Ik was blij dat ik het fietsen op z’n Bartjes niet verleerd was en vertederd door het samenzijn met Herman, Kate en Lulu.