U vraagt, wij draaien!
“Wat ontzettend mooi dat je er bent! Ik ga je zoenen.” Drie op de wang en een glimlach op het gezicht. Ik zou bijna denken dat ik degene ben waar het afscheidsfeestje om draait, zoveel aandacht krijg ik van haar. In tijden had ik deze hinde niet gezien, en ze mag er zijn. “Ik weet onze eerste ontmoeting nog goed. In Rolde, we gingen met z’n tweeën wandelen tijdens de cursuspauze.” “Jaah dat is ook zo. Dat je dat onthouden hebt.” “Ik heb wel meer onthouden, Lodevika!” “WAT? Heb ik jou die naam verteld?!! NEE, wanneer? Hoezo? Ik moet gedronken hebben toen….tjonge jonge. Dat je dát nog weet!” Ze straalt erover, omringd door haar collega’s (behalve Juri verdorie), drank en eten. Het is goed vertoeven op dit terras. Één van de laatste zomeravonden en zij krijgt hem cadeau. Ze verdient het. Vijf jaren trouwe dienst achter de kiezen, op naar’t volgende avontuur. “Ik verwacht natuurlijk wel in je column benoemd te worden, dat snap je!”
Alsof ik van de piratenzender ben. U vraagt maar, ik draai wel.
“Dan moet je gaan zitten op de je linkerhand tot die doof wordt, en dan nagellak opsmeren, dan lijkt’t alsof een dame je trekker overhaalt. Of nee, lak eerst die nagels maar, en dan op je hand gaan zitten, das de praktische volgorde.” Een dag later begrijp ik pas echt waarom het de praktische volgorde is, dat dove gevoel duurt geen eeuwen. Toen hij het vertelde, dacht mijn hoofd namelijk alleen aan het probleem van nagellakvlekken in je broek, waardoor optie één toch te prefereren viel. “Haha,” en een verbaasde blik was mijn reactie. Hij zag het. “Kende je die nog niet?” “Nee…dat op je hand zitten wel, maar de nagellak alsof een dame je over de streep laat finishen was mij onbekend!” “Hah nou dat is dan weer eentje voor de column neem ik aan! Het is alweer lang geleden dat ik erin gestaan heb!” Dat is nou mijn herder, in de derde helft. De man die geen donor meer kan zijn, omdat zijn lijf en leden, hart en ziel al vergeven zijn. Ze liggen bij de club. Verwarmen een ieder die hem kent. Aan het begin van onze middag liet ik hem nog schrikken. Hij kwam al grappend uit de scheidsrechterskleedkamer, de scheids z’n lach schaterde tot in de diepte van de catacomben. Voordat hij ook maar besefte dat hij wandelde, omarmde ik hem hartelijk. “Potverdrie wat laat je me schrikken!” “HA Martin!”
Vera en Martin bedankt! Het scheelde mij bedenktijd over een column onderwerp, en bovenal waardeer ik jullie aandacht voor mijn column. Zoals vele (stille) lezers met jullie, wiens aandacht ik ook zeer waardeer! Een fijne week gewenst beste mensen! Deze column wordt nog altijd mogelijk gemaakt door PLOEP.com, en zijn oprichter Sjakie Kippengaas. Dank!