Dus ik kom net van het toilet en wil terug naar mijn stoel en even later word ik omringd door een menigte. Wats geburt?
Aangezien ik aan het raam zit, er twee gasten naast mij slapen en ik niet voor of over hen langs kan of wil, vertrok ik naar het toilet door over mijn stoelleuning te klimmen. Ik had deze vlucht namelijk het geluk dat er niemand achter mij zat. Achter mij bevond zich de nooduitgang, dus er misten 3 rijen stoelen. Om dus terug te komen in mijn stoel, moet ik over de stoelleuning. Althans zo beslis ik, aangezien ik de twee gasten niet uit hun slaap wil halen. Sociaal van me nietwaar. Ik weet hoe fijn het is om te slapen, daar word ik zelf ook niet graag uit gewekt. De reden moet dan van levensbelang zijn, mocht dit moeten gebeuren.

Afijn even dacht ik eraan hoe ik dat ging aanpakken, want de terugweg was minder makkelijk dan de heenweg. Waar zet ik me nu op af, waar houd ik me aan vast en in welke pose doe ik dat het onopvallendst, doch stoerst. Vragen alom en het slaat nergens op. Niet denken, maar doen! Geen gedonder!

Een aanloop van vier á vijf passen moet genoeg zijn (vind die ruimte maar eens in Economy class). Het lukte me en ik sprong, hoger dan de stoelleuning, maar lager dan het plafond. Op die hoogte hing ik even stil in de lucht, cirkelde om mijn as en liet mijn sprong in slow motion op mijn stoel eindigen. De sprong was geslaagd in zijn opzet, maar had nare gevolgen. Want iedereen, echt iedereen had m’n sprong gezien (ik dacht dat zij sliepen) en ze stonden op om mij nu lastig te vallen.

“Hoe deed je dat?”
“Wie ben jij?”
“Dat kan toch niet!?”
“Poeh dat kan ik ook!”
“Wil je het nog eens doen?”
“Echt….hij hing stil in de lucht…..draaide hij zich om…..slow motion…”
“Ik heb het niet gezien.”
“Ik heb het opgenomen!”
“Het staat al op Youtube…”
“Dat mag niet in een vliegtuig!”
“Dat was veel te gevaarlijk!”
“Hij zoekt al de hele tijd heibel!”
“Smeer hem in met pek en veren!”
“Hij moet gestraft worden!”
“Arggg waar is de loopplank maatje!?”
“Gooi hem uit het vliegtuig!”
“Ja dat doen we!”

En zo geschiedde het. Machteloos, gedragen op de handen van de woedende meute, alsof het crowdsurfen betrof, begaf ik mij naar de exit.

Daar heerste reeds al tumult. Er werd hevig gepanikeerd! Één of ander Jan Ongeduld had de deur te vroeg geopend en werd door het drukverschil met de wind meegezogen. “Ach het was toch een lieder”, zo concludeerde iedereen. Alleen zijn blauwe tulband lag er nog, die herkende ik van de opdringerige Indiaan die naast me zat in de vorige vlucht. Ik was het eens met het oordeel van de meute, een lieder.

In de woedende menigte begaf zich één barmhartige Samaritaan, Marissa de stewardess. Zij maakte van de alom aanwezige chaos gebruik, door mij snel een parachute plus handleiding te overhandigen.
Kijk, wie goed doet, goed ontmoet!. Eerder was ik Marissa namelijk te hulp gesprongen. Een moeder was flauw van haar huilende baby en overhandigde haar aan Marissa met de woorden (gebiedende wijs enkelvoud): “Zorg jij maar voor haar!” Alsof Marissa, als stewardess begiftigd met een groot probleemoplossend vermogen, opeens melk uit haar borsten kon laten schieten. Toen stond ik op, liep op de vrouw af, rukte haar blouse open en zette de baby te lurken aan haar borsten. Dat waren beste borsten trouwens, dat krijg je als ze melk geven. Geen wonder dat die baby huilde, als dat je onthouden word.

“Niet zo benauwd zijn voor hangtieten moeder de vrouw, geef die baby waar ze recht op heeft en laat Marissa haar borsten met rust!” Zo batste ik die gebiedende wijs enkelvoud terug in haar face.

Ik bedankte Marissa voor de chute en voor ik het wist dropte de menigte mij uit het vliegtuig. “Donders, dat ging net goed! Waar kwam die vandaan? Had ik geen voorrang?” Mijn eerste reactie op het passeren van de straalmotor van de Boeing. Dat zijn van die dingen, daar let je niet op als je voor het eerst met een parachute springt.

En zo eindigt wederom een avontuur in mijn dagelijkse leven. Veilig en wel landde ik in Budapest en liftte terug naar Holland. Maar dat is weer een heel ander verhaal.