Tijdens mijn Nieuw Zeeland reis heb ik enkel schrijfwerk verricht en dit is een korte impressie van de vlucht terug naar Holland.
Nog één uur te gaan en dan landen we in Kuala Lumpur. Rechts naast mij zit een man, van oorsprong Irakees. Tegenwoordig (sinds 2006) woont hij in Nieuw Zeeland, Auckland. Z’n engels is niet al te best en hij praat zachtjes. Of ik word doof door die stomme vliegtuig koptelefoons. Het geluid van de filmmuziek schalt namelijk te hard, maar de stemmen te zacht, waardoor het volume wel hard moet staan als je het verhaal wilt volgen. Hoe kan ik lekker the Simpsons en Max Payne kijken? Rock’n rolla kijk ik om die reden niet, das zonde!

Links van mij zit een man uit India, spreekt nog slechter engels: water klinkt als ‘aotr’. Hij is me wat te vriendelijk, kijkt mee op m’n scherm en begeeft zich te vaak in mijn m2 luchtruim. Ik wil hem niet op z’n donder hoeven geven. Alhoewel, wat willen ze doen als ik heibel stamp? Mij uit het vliegtuig zetten? Ik moet toch nog een keer een parachutesprong maken.
Goed, één stewardess is (vind ik) mooi, en nog een viertal passagierdames. Voor de rest vraag ik mij nog steeds af wat Fit Boys 1 gister tegen Haulerwijk heeft gedaan. Op de site stond geen uitslag toen ik keek, alleen dat Tïneke Pot op 29/02 jarig is. “Bestaat er nog één?” vraag ik mij af. Ik ben slaperig..

Het vliegtuig eten is voedsel. Daar is alles mee gezegd. Hoewel de ingrediënten ooit vers waren, kan ik mij niet voorstellen dat dat deze eeuw geweest is. Bevroren, ontdooid en door de straalmotor van de 747 of 777 opgewarmd.

Één van de vier mooie dames slaapt rechtsachter me, met een Italiaanse schoonheid, dus zonder te grote neus en met donker haar. Stralend huidje, vast door de lotion van de wc’s hier. Daar staan namelijk vier kleine flacons, waaronder aftershave voor ‘Men’, waar ik gebruik van heb gemaakt. Een mix van WC verfrisser op het eerste gezicht, maar met een diepere laag van Dove zeep en een tint van een lekkere geur waar jaren onderzoek inzit. Zo gek is Malaysia Air nog niet, in samenwerking met KLM.

Als ik aan Schiphol denk, denk ik aan de mislukte vliegtuiglanding van afgelopen week door een Turkse maatschappij. Ach, dat kan iedereen overkomen. Dat eten komt af en toe om de hoek kijken in de vorm van een boer, vergezeld met een synthetisch nasmaakje. Leve de techniek! Je maag voor de gek houden moet je niet te vaak doen. Hij zal van zich laten horen, net als de vele scheetjes die me ontglippen deze vlucht.

POW, wat is het donker om te schrijven. En de hele vlucht staat de airco aan te broesen (plots wordt het licht aangedaan) met een geluid dat lijkt alsof je in een vliegtuig zit. De Indiaan is kleiner dan ik ben en zo meteen poppen mijn oren weer open.

Dit wordt mijn twaalfde A4’tje, voor en achterkant. “Poehee”, zou Tommie van Sesamstraat zeggen. Wat is hij eigenlijk voor dier? Een hond, een kat, een konijn? Vroeger had ik een knuffel waarvan ik zei dat het een hond was en mijn zussen beweerden dat je aan de neus kon zien dat het een konijn was. En POP! De neus is er mysterieus genoeg (in de ogen van m’n zussen) af gegaan en daarmee voor altijd een hond geworden.

Nog twintig minuten voor de landing in Kuala. Economy class sucks! Volgende keer vlieg ik Business, dan spaar ik maar wat langer. Klote hiërarchie tussen ‘rijk’ en financieel arm. Goed, in de vlucht naar Amsterdam ga ik kaarten schrijven, een boek lezen, heibel stampen om vervolgens met een parachute het vliegtuig uitgestuurd te moeten worden. POP!

Het vliegtuig richting A’dam:
Hoe laat zal het zijn? Het is nog ongeveer vier uur vliegen, met negenhonderd nog wat km per uur op tien km hoogte. Dat kon je allemaal volgen op de gangpad schermen, inclusief een wereldkaart. Nu draaien ze ‘Extreme home make over’. Stom programma vol overdreven Amerikaanse zelfverheerlijkte dikdoenerij. Ik kijk het dus graag.

Mijn oordoppen heb ik in en daardoor klinkt het babygehuil en de airco-ruis dof en afstandelijk.

De kaarten zijn geschreven, het boek is gepakt, dus wie weet is het straks tijd voor de parachutesprong. Eerst heibel zoeken. Mijn ogen zijn droog door de lucht, zelfs een beetje rood aan de binnenkanten.

Alle mensen hebben zich om mij heen verzameld. “Laat me met rust!” roep ik nog. Gek word ik van ze. Ik kwam namelijk net terug van het toilet en wilde terug naar mijn stoel….

Hoe dit verder gaat en waarom al die mensen zich om mij heen hebben verzameld na mijn toiletbezoek in het vliegtuig, dat leest u volgende week! Tot dan en goede week gewenst.