M’n fiets stal ik half in de bosjes tegen het hek waar een gat in zit. Zo’n gat waar boefjes als ik doorheen kruipen om op het terrein te kunnen komen als het sportpark gesloten is. Eerst gooi ik m’n bal door het gat, daarna m’n rugzak met voetbalschoenen en vervolgens stap ik semi-soepel door de opening. Ik zie mezelf graag als sportief en atletisch, maar voel me Arjen Robben van de zesde klasse als ik m’n conditie op peil probeer te brengen door een balletje te trappen in m’n eentje. Het liefste in m’n eentje, zoals ik vaak deed. Alleen met m’n bal en het veld. Een doel, ik moet een doel hebben. Dat hardlopen rondom het Noorderplantsoen begon me de keel uit te hangen.

De zomer loopt ten einde, het seizoen staat weer voor de deur en m’n vakantie zit erop. Tijd om de schoenen uit het vet te halen en mezelf enige discipline op te leggen zonder iets te moeten. Voetballen om het plezier van voetballen. Dit was het derde voetbalveld in de stad dat ik bezocht, de andere twee waren hermetisch gesloten. Toen ik hier de eerste keer kwam, kon ik het veld op omdat de schoonmakers de hekken open hadden staan. Die eerste keer ontdekte ik het gat in het hek als route B en ik vond een tweede bal.

Als ik mij concentreer, merk ik dat ik wat kan met de bal. Als ik mij laat afleiden, dan knal ik een bal ver naast de goal. Ik speel spelletjes met mezelf. Twee goals tegenover elkaar op veertig meter en van afstand de bal erin knallen. Mis ik, dan moet ik achter de bal aan sprinten. Scoor ik, dan gun ik mezelf een wandeling als beloning. Ik houd de bal hoog van de ene achterlijn tot de andere. Ik ren rondjes om het veld met de bal aan m’n voet, versnel en vertraag tussen verschillende lijnen. Ik speel verschillende spelletjes met de twee ballen tussen de twee kleine en de twee grote goals. Ik oefen penalty’s in de rechter kruising. Ik vergeef mijzelf missers, ik geniet van de successen. Eenenveertig jaar en nog steeds een beetje verliefd op de bal. Op het spelletje. Wat fijn dat het kan. Bedankt gat in het hek!