Soms is het lastig, maar uit ervaring weet ik dat het de beste keuze is. Kiezen omdat het hart ernaar verlangt. Het is niet altijd even duidelijk en daarom twijfelt het verstand. Maar als ik mezelf eenmaal in het nauw drijf en voor de keuze zet, dan weet het hart het antwoord wel. Het is gedaan met voetbal. M’n hart wil de wereld zien. Tevens verlang ik naar rust en zekerheid. Een vaste plek voor mezelf en wark waarin ik het beste uit mezelf kan halen.
Ik leef van dag tot dag en daarom kan’k nie zien wat er in de verte ligt. Ie moet me daar ook niet teveul naar vragen, want dat brengt me in verlegenheid. Hoe kan ik weten wat de toekomst brengen zal? Is het niet zo daj open moet staan voor’t leven en dat de passie waar ie naar zoekt, je op elk moment om de oren kan slaan? Om voor’t leven open te stoan, das makkelijker zegt dan gedaan. Ie moet ja immers van alles doen omdat de medemens met joe over de schouder met kiekt. Graag zou ik aan alle wensen van een ieder voldoen. Maar ja, wie zal mij zeggen dat ik hun daarmet help? Misschien help ik hen beter, door mien eigen pad te volgen. Want het leven is ondoorgrondelijk. Daar ligt een waarheid verborgen achter de horizon van angsten.
Alles zeker weten doe’k niet, maar blijven dwalen in een leven vol zekerheden zal me niet brengen waar ik wezen wil. Ik wil het onbekende induiken, maar het liefst eerst even rondkijken hoe het daar is. Zodat ik zeker weet dat ik daar niet verdrinken zal. Alleen kan dat niet. Het komt neer op duiken of blieven dwalen. Voor die keuze komt het an op vertrouwen. Vertrouwen op joezelf, vertrouwen dat ik het leven bij de horens kan pakken en op beide benen zal blijven staan.”
Ik zit te meimeren op de zondag. Indrukken van de afgelopen week komen er half Drents uit. Zo goed als ik erover schrijven kan, zo benauwt wordt mij de keel als ik erover praten moet. Allenig omdat ik bang ben om de ander pijn te doen. Ik ben echter te eigenwijs om op te volgen wat een ander van mij wil. Eigenwijs zijn, is slim lastig soms. Het komt door het boek van Bartje dat ik half Drents door de zinnen weef. Hij begreep heel goed daj niet altijd even eerlijk kunt wezen. Of is het meer een kwestie van durven in plaats van kunnen? Twijfel ik teveel aan mijn eigenwijsheid dat ik er niet eerlijk vooruit durf te komen? Dat is nog slimmer, het leven. Begriepen doe’k het niet altijd, en hoewel ik weet dak dat ook niet moet willen, lijkt het wel of ik met niets anders bezig ben. Controle houden op het leven, is het vermoeiendste wat een mens kan doen. Het kan namelijk niet, het leven is te groot. Het zal ons altijd teleurstellen als wij bepaalde verwachtingen hebben. Verwacht dus niets en geloof dat alles goed komt!