‘Heb jij jezelf altijd speciaal gevoeld?’ werd Stefano gevraagd. ‘Ja, dat was het probleem. Ik kon het niet hebben dat er niet magische dingen gebeurden en dat ik moest gaan werken om mezelf te laten zien. Ik kon het niet hebben dat een ander niet van veraf kon ruiken dat ik iets speciaals had. Hoe zorg je ervoor dat je de wereld zo manipuleert dat iemand anders opeens gaat zien dat er iets bijzonders met je aan de hand is? Hoe ga ik die aandacht op mezelf richten zonder aandachtslustig over te komen?’

Stefano is cabaretier en vertelde over z’n worsteling. Op mij kwam die worsteling herkenbaar over, zeker de weerzin om te werken.

Net als Stefano denk ik dat ik speciaal ben, maar worstel ik met de erkenning daarvoor. Ik wil mij niet verheffen boven een ander, we zijn allemaal uniek, perfect zoals we zijn. Ik schrijf een column, wil op Noorderzon optreden en meen dus wat te vertellen te hebben. Dat maakt mij niet bijzonder, dus waar wil ik erkenning voor?

‘Voor wie doe je het?’ vroeg mijn wijze vriendin. Dat was het, daar wrong mij de schoen. Hetgeen waarvoor ik erkenning wil, is dat ik ben wie ik ben voor ons allemaal. Om u te bevragen, om mezelf uit te dagen en door u te laten bevragen. Om zodoende samen bewust wijzer te worden. Om ons samen verder te helpen in onze ontwikkeling. Mezelf net zoveel als u… maar natuurlijk niet zonder grapjes.