De verkiezingen zitten erop. Angst leek zich na de uitslag meester te maken van sommigen. Protesten werden georganiseerd en Femke Halsema begreep als burgemeester de angst van haar inwoners. Zij bood ze bescherming aan.

Angst voor de stemmen van velen die nu gehoord zijn. Ze waren er altijd al, maar nu kregen ze de overhand. Lulu sliep er een nacht niet van, zoveel indruk maakte het. Zij bleek niet de enige en ik zocht naar de nuance. Om de één of andere reden maakte ik mij niet al te druk en ik vroeg me af waarom. Ben ik naïef in mijn geloof dat het allemaal wel mee zal vallen? Moet ik dan het nieuws volgen om meer beslagen ten ijs te komen en hier een redelijke mening over te kunnen vormen?

Ik betrapte mij erop dat ik op zoek ging naar verhalen op het internet. Meningen waaraan ik mijn denken kon slijpen. Daar heb je anderen voor nodig, om je denken te scherpen en een helderder beeld te vormen. De nieuwe partijleider van de VVD gaf aan dat ze als partij ‘dit geluid’ te weinig stem hadden gegeven en stak de hand in eigen boezem. Daar vond ik wijsheid in zitten. Mensen waren niet gehoord, daar moet je wat mee.

Beide kanten vreesden, wellicht omdat ze dachten dat er sprake was van een andere kant in plaats van ‘gezamenlijk’.