Ik geef vrienden knuffels omdat een hand geven afstandelijk voelt. Een knuffel drukt uit dat ik ze graag zie. Als je m’n vriend bent, dan vertrouw ik je en durf je alles te vertellen.

Ze loopt met haar verdriet niet te koop, laat staan dat je me opzoekt als je je kwetsbaar voelt. Terwijl ik je juist op zo’n moment graag steun. Als je verdriet hebt, bied ik je m’n schouder aan. ‘Ie weten waor de sleutel is en waor de koffie stiet.’ Lohues zingt in z’n lied ‘Ie maggen hier altied henkommen’ dat hij ook nog een eigen kamertie voor z’n vriend heeft en hoewel ons huis niet zo groot is, weet dat je altijd welkom bent. Als je alleen bent en diep zit, stuur maar een bericht en als je niet hierheen komt, dan kom ik eraan. Met een fles drank en chocola.

Vrienden zijn onbetaalbaar, daar loop je soms zo tegenaan. We hoeven niet altijd wat te praten te hebben. Soms drukken de stiltes uit wat je nodig bent omdat je dan je gevoel verstaat. Dat geeft grond onder je voeten door het rotsvaste vertrouwen dat je niet alleen bent en het niet allemaal alleen hoeft te doen.