‘Mevrouw wilt u ook een blokje op’t vuur gooien?’ De oude vrouw had ons aangekeken toen ze voorbij liep en vrolijk knikte ze van ja. Ze nam het blok van me aan en haar vriendin sprak: ‘Ze heeft thuis ook een houtkachel!’ ‘Ik zie het, ze doet’t fantastisch,’ glimlachte ik. De vrouw warmte zich aan de vuurschaal en vriendelijk groetend verlieten ze ons een paar tellen later.

M’n vriendin en ik hadden twee stoelen weten te bemachtigen op de kerstmarkt langs de gracht in stad. De avond was net begonnen en de temperatuur zat tegen het vriespunt aan, maar wij, wij waren hartverwarmend! De jongedame van de kraam had ons tot meesters van haar vuurschaal benoemd, ze vond ons leuk en dat snapten wij. De één na de ander begroette ons vriendelijk en ik prijsde de waren van de kraam aan. Het vuur verwarmde en was voor iedereen. Twee meisjes begin twintig waaiden aan en één was enthousiast spraakzaam. ‘Ik heb bij alle kramen iets gekocht!’ zei ze. ‘Oh ja, waar is je schapenvacht dan?’ stookte ik. ‘Daar had ik geen geld meer voor na deze aankoop!’ en ze liet een lelijke kom zien van mozaïek glas. ‘Weet je wel wat dat is?’ vroeg m’n vriendin nieuwsgierig en ik gokte dat er een waxinelichtje in kon. Dat bleek te kloppen. Het olijke meisje liep een moment later verder met haar blije hoofd en de jongedame van de kraam vroeg of we de volgende dag terug wilden komen aangezien we klanten trokken en vermaakten.

We deelden inderdaad vermaak uit aan ieder die het ontvangen wilde. Dagelijks vermaak, gratis en voor niets. Waar vind je dat nog? Nou, dat zal ik u zeggen. Onder andere in Noorwegen, in het verkeer. Dit blijkt een officieel verkeersbord te zijn daar: