De barman had last van knipogen. Als je beter wist, kon je zeggen of hij flirtte met je of een tik had.

Na het concert namen we afscheid van Herman en Kate. Lulu en ik zouden nog een afzakker doen, dat was logisch. Corona leek er immers niet meer te zijn en de kroegen lonkten. De kroeg van Klaas was dichtbij, maar na binnenkomst bleken ze dicht te zijn. De barman stuurde ons vort, tenzij we kwamen om te solliciteren. ‘Krijg ik daar een borrel bij?’ vroeg ik hem. Nee. Ik had best willen solliciteren, de kans dat ik werd aangenomen in de horeca achtte ik vrij klein gezien mijn horeca Texel ervaring.

Eenmaal gezeteld en geserveerd bij de knipperende barman, kwamen de verhalen. De diepte werd gevonden, een tweede glas gevuld en ik opperde dat misschien wel het meest waardevolle van het leven ons gevoel is. Om in het moment verbonden te zijn. Om je gevoel volledig te ervaren of dat nu verdriet is of blijdschap, je gevoel is wat je verbindt aan een moment. Het creëert een herinnering, een blijvende verbintenis.

Je gevoel maakt het leven de moeite waard. Er ligt zoveel schoonheid in verborgen als je de ruimte bezit om het te ervaren.