‘Ja zeggen’ tegen wat het leven je biedt, is hetzelfde als je niet verzetten tegen hoe het leven loopt. Ik ben geen Boeddha en omarm niet alles wat op mijn pad komt. Mijn verzet viert hoogtij. Ik ben in een constante strijd verwikkeld. Het maakt me moe. Ik wil van alles wat ik denk nodig te zijn. Doch als ik stil sta, besef ik dat ik alles wat belangrijk is al bezit.
Het lijkt wel alsof een ieder die ik spreek met een moker is geslagen. Ze zeggen dat Loretta verslagen is. Het einde nadert en die confrontatie met de dood in aantocht, is één waar je niet op voorbereidt bent.
Ik wilde er een tijd geleden niet over schrijven, maar het was het enige wat me bezig hield. We hadden een zaaltraining begin februari en haar broertje trainde mee, een dag na het terminale nieuws:
“Jongen wat doe je toch hier op de training?! Geeft het je afleiding? Je bent vandaag zo stil. Het gaat me aan’t hart om even je spraakwaterval niet te horen. Normaal voer je het hoogste woord en hoewel ik er niet altijd het geduld voor heb, begin ik nu te wensen dat je weer zo veilig en vertrouwd iedereen de oren van de kop praat.” Hij is afwezig en niemand kan hem troosten. Dit is wat hij nodig heeft, gewoon voetballen en nergens aan denken. Dus we voetballen voor hem.
Ik sprak diezelfde zaterdagavond een meisje uit m’n dorp, toen ik in Groningen op het station aankwam. De hele dag was ze met haar gedachten bij ‘haar’ geweest. Ze voelde zich verdrietig en het is geen eens een goede vriendin van haar, ‘slechts’ een kennis. Een bekend gezicht uit ons dorp.
Over het leven nadenken is wat de confrontatie met haar ongeneeslijke ziekte me brengt. Hij is namelijk niet te vermijden confronterend. Waarom houdt lijden mij bezig? Vroeger, toen ik een jaar of zeven oud was, sprak ik eens de wens uit om Jezus te zijn. Dan waren alle andere mensen namelijk gelukkig en voor hen wilde ik het lijden wel dragen. Zeven jaar was ik.
Loretta houdt zich sterk hoor ik van m’n nichtje. Zij troost haar vriendinnen.
Even sta ik stil bij het leven. Ik wil geen Jezus zijn en lijden van iedereen dragen. Iedereen is sterk genoeg om zijn eigen lijden te dragen. “Als iedereen zijn te dragen kruis op een bult zou gooien, zou men naderhand toch weer datzelfde kruis kiezen om te dragen en niet die van een ander,” zingt Daniël Lohues.
Ik geloof dat het leven me wil leren dat het gevierd mag worden en dat als ik me verzet, het lijden groter wordt. Maar wat een moeilijke les is dit soms. Misschien weet zij dit diep van binnen al?
Ik sta bij haar stil. Ik eer een groot vrouw die niet oud mag worden om ons te doordringen van deze les. Bedankt Loretta Boom. Voor de waardigheid en je schoonheid waarmee je het leven draagt.

Ik schreef dit op vijf februari omdat het gevoel me omklemde. Ik moest er vanaf, maar gezien het nieuws, dat ze ongeneeslijk ziek is, twee dagen oud was, wilde ik de aandacht niet op haar storten vanwege mijn belang. Nu vestig ik toch de aandacht op haar omdat haar moeder het vroeg. Vanuit Beilen is er namelijk een beweging ontstaan rondom – www.walkforlifegroningen.nl
Nu wil ik niet het zoveelste goede doel promoten waarvan je een schuldgevoel kunt krijgen. Wel wil ik je van het bestaan af laten weten. Op facebook kun je via deze link de beweging volgen. Ze vragen om je steun en dat hoeft niet financieel te zijn. Wil je weten hoe? Vraag het!