De supermarkt was op elf minuten loopafstand en dat tempo beviel mij beter dan fietsen. Er hoefden niet veel boodschappen gehaald te worden, dus met de rugzak op liep ik door de straten. Ik kende de weg en dat gaf minder verwondering.

Een geparkeerde fiets bezat voor mij echter een bekend fietsenmaker etiket: Roel Snoeyer, uit Beilen, ooit. De herinnering bracht me terug naar m’n bijbaan bij hem. Onvermijdelijk dacht ik aan hoe z’n leven afliep toen hij in de buurt van m’n ouders woonde. Dat maakte destijds diepe indruk en even gingen m’n gedachten uit naar de mensen die hij achterliet.

Op de terugweg liep ik een andere route, langs de gracht waar we gisteren de intocht van de Sint bekeken. Een vriendelijke schipper liet ons op z’n boot om de Sint en z’n gevolg van dichtbij te bekijken. Een boot of vijf voeren voorbij en och och och wat waren Foske en haar vriendje onder de indruk. Ik zong daardoor als een kind zo blij alle liedjes mee en zwaaide hard naar alle pieten. Af en toe vergiste ik mij en noemde ze zwart. De schipper zelf leek de intocht weinig te interesseren, hij genoot van de vele gasten op z’n boot.

Misschien breng ik hem nog eens een bezoekje, als ik mij weer de tijd gun voor een wandeling.