Er is op dit moment in m’n leven weinig dat me bij de kladden grijpt.

Dat is jammer voor de column, want het is makkelijker om over groot onrecht te schrijven. Om daartegen in het verzet te gaan. Maar m’n verzet is weg gedreven. Dat is een tijdje terug gebeurt, langzaamaan word ik mij daarvan gewaar.

Onrecht verschuilt zich vaak in schrijnende verhalen. Daarover schrijven raakt bij veel mensen een snaar en dat zou makkelijker ‘scoren’ zijn.

Ik leef in het gezapige. Het alledaagse. Het alledaagse is niet spannend, niet spectaculair, het brengt geen grootse emoties teweeg. Niet als je op zoek bent naar het grootse tenminste. Dan zie je al het moois van het kleine over het hoofd. Althans, dat zeggen ze: wie het kleine niet eert…

Pas als je stilstaat, besef je dat dankbaarheid voor de vanzelfsprekende zaken groots is. Er staat een bed voor je klaar, je hebt internet, voedsel, een dak boven je hoofd en je gezondheid baart je geen zorgen. Totdat één van deze zaken het af laat weten lijken ze klein. Zo vanzelfsprekend aanwezig. Wat een geluk… niet zoeken naar het grootse. Zal dat een mens doen ervaren wat geluk is?