Ik vind dat vandaag recht gedaan moet worden aan dat principe. Zoals Pietje en anoniempje al schreven op Ploep.com, ik loop achter met de wekelijkse column. Het gastenboek beschrijft mijn verklaring. Ik heb drukke dagen achter de rug. Hoewel druk, ze laten in ieder geval vele indrukken achter.
Ik ben naar Finland geweest, een weekje vakantie. Ik heb daar Gert, mijn held, niet kunnen evenaren in het hostel. Ach, het was ook niet origineel geweest, iemand na-apen. Nog maar eenn dag terug uit Finland en het voetbalkamp in Zeewolde stond dit weekend voor de deur. ’s Zondags zit het weekend erop, maar stond er aansluitend een familiefeest voor Tom en mijzelf op het programma. Mijn neefje gedroeg zich daar alweer ouder dan ik van hem gezien had. Mooi om te zien hoe slim hij wordt op zijn zevenjarige leeftijd. Ik verwonder me daarover.
Vandaag had ik mijn wekker gezet om half acht. Dat was nergens voor nodig. Op een briefje aan mijn ouders had ik geschreven dat ik vandaag veel te doen had. Toen vandaag aanbrak, bleek dat mee te vallen. Kanye West en Kid Cudi spelen nu hun muziek op grooveshark.com voor me af en ik erger mezelf. “Schiet nu eens op met die column, tover een verhaal uit die vingers van je en vermaak de mensen. Een verhaal waar honderdduuzend reacties op komen, want dat betekend dat het een populair verhaaltje was. Waar entertainment!” Hoge verwachtingen van een perfectionist. Een andere stem in mijn hoofd vertelt me dat perfectionisme voortkomt uit het falen om de realiteit te accepteren zoals die is. Mijn realiteit brengt me onrust. Nog steeds. Bah. En eigenlijk mag ik niet klagen. Goed doe ik dat niet. Houd ik de schijn even op. Opbokken. Typen zul je. Dat je nog niet de baan hebt gevonden die je kan passioneren. Misschien moet ik ook maar naar A’dam verhuizen voor die baan bij Keith Bakker. Of kitesurf lessen geven aan hangjongeren in Afrika. Ik kan gewoon niet met minder genoegen nemen. Misschien komt dat ook wel voort uit het perfectionisme. Of misschien hoop ik dat het leven meer te bieden heeft. Of of of of of… Al die “of” zijn de onrust in mijn hoofd. Hoe moet je dan keuzes maken?!
Vanochtend had ik een droom: Chill doe ik iets op straat wat niet bijzonder is, maar wel onderdeel van een avontuur. Opeens springt er iemand uit de bossen rechts van mij. Hij is klein, een lilliputter lengte, maar het is geen lilliputter, maar een volwassen man alleen zie ik hem in ’t klein. Hij rent voor me langs alsof hij op de vlucht is. Hij schreeuwt het uit van angst. Dan zie ik iemand rennen door een stroompje. Ook op de vlucht. Het beeld is ver weg, maar ook dichtbij. Nog meer mannen in witte pakken volgen. Daarna wordt de omgeving overspoelt met mensen uit W’bork, zij jagen op de mensen die net voor me langs vluchten. Woedend zijn ze en terwijl ik me afvraag wat er aan de hand is, weet ik het in de volgende scene al. De vluchtende mannen vormen hun eigen Klu Klux clan. Ze wilden een totaal onschuldig iemand lynchen om de onvrede in hun leven op te wreken. De mannen kwamen me bekend voor en het bleken de sociaal en financieel arme mensen uit de achterstandsbuurten uit mijn dorp te zijn. Dan opeens zijn de mannen uit W’bork weg en zwerft alleen de clan nog door mijn buurt. Dames die ik liefheb vluchten naar het huis van mijn buurman en nemen de kinderen onder hun hoede. Ik vlucht ons huis in, omdat de kinderen van de clan met guns rondlopen. Zij lopen nog steeds angstig rond en zoeken een onderkomen. Alle deuren van ons huis zijn gesloten, maar toch loop ik achter het huis en de clankids lopen om me heen. Ik spreek ze aan, maar ben vooral bang dat een van hen me neerschiet vanuit zijn angst. Ze lopen onhandig met shotguns te slingeren. Dan sta ik weer binnen en m’n moeder probeert de achterdeur snel te sluiten terwijl de clankids aan komen lopen. Ik schreeuw naar haar dat ze moet opschieten, het lukt haar niet en ik help. Dan sta ik alleen binnen en kijk naar mijn gepensioneerde buurman die met nog een oude man de kleine mannen met pistolen aanspreekt en ze achter ons huis weghaalt. Ik ben trots op hem en schaam me dat ik bang ben. Ik wil niet bang zijn. Vervolgens sta ik voor het huis in confrontatie met een mannetje van de clan. Hij schiet, maar ik word niet geraakt. Ik word boos op hem. “Wat mankeert je op mij te schieten!? Doe toch normaal!” en ik ben niet bang meer. Hij druipt af. Dan word ik wakker en vraag me af wat het allemaal te betekenen heeft. Misschien verdwijnt de onrust en komt acceptatie als ik mezelf geen waarom-vragen meer stel?