Ik heb een nieuw bankje ontdekt tijdens het uitlaten van de hond. Hij wordt omgeven door groen en staat naast een bruggetje. Laatst zag ik, aan de andere kant van het bruggetje, een moeder haar drie dochters te water laten vanaf een kleine steiger. Heel lief, de jongste dochter was ingepakt met zwembandjes en ze sprong onbevreesd haar twee zussen achterna.

Nu was de kleine steiger leeg en ik luisterde naar een podcast waarin Theo Maassen sprak met Hakim Traïdia (ooit van Sesamstraat). ‘De kwaliteit van de verhalen die we elkaar vertellen, weerspiegelen de kwaliteit van de samenleving,’ reflecteerde Theo. Even dacht ik aan de angstaanjagende verhalen die de NOS ons dagelijks vertelt. Hakim benoemde dat we allemaal verhalen zijn en bezitten. ‘Welk verhaal wil ik eigenlijk vertellen?’ vroeg ik mij af.

Toen kwam er een oude vrouw de kleine steiger oplopen, ze ging zitten en bungelde haar voeten boven het water. Ze sloot haar ogen en genoot van de avondzon. Toen ze haar ogen opende, ontmoeten ze de mijne en we zwaaiden. Ze deed haar jasje uit en sloot haar ogen weer. Haar voeten draaiden rondjes en als mijn ogen me hadden bedrogen, had ik een kind in haar gezien.

‘Bedankt mevrouw,’ zei ik bij m’n vertrek van de bank. ‘Waarvoor?’ vroeg ze mij. ‘Dat u zit te genieten van de zon.’ Ze glimlachte. ‘Wat leuk dat je dat je zegt.’