Geen flauw idee… Er is zoveel gebeurd. Emoties namen mij door de molen en lieten mij onthutst achter. Gelukkig heb ik nu even de tijd om te tjillen met een muziekje en met u de dagen door te nemen
Alweer een week voorbij. Zoals ik al benoemde, veel gebeurd. Ik ben er van aan het bekomen. Het is tenslotte weekend en tijd om tot uzelf te komen.

Terugvertellend vanaf het heden kwam ik in het dorp twee jonge ramptoeristen tegen die mij verwittigden over het sterfgeval bij de lokale bakkerswinkel. Ambulance en politiepersoneel kwam ter plekke om te demonstreren dat de ene zijn dood de ander zijn brood is.
Terwijl ik juist van huis kwam om de ellende te ontvluchten. De schijfruimte op de pc moest namelijk vergroot worden en dat hield urenlang fragiel delete, knip en plakwerk in. De dag verliep daardoor anders dan ik had gehoopt. De frustratie over de voortgang van mijn dag rees. Het ongeval stelde alles weer in zijn perspectief.

De dag begon turbulent genoeg. Een brak hoofd trof ik aan bij mijn ontwaken. Mijn brakke hoofd. Die tot overmaat van ramp ook nog eens werd lastig gevallen door het werk. Roodgloeiend lichtte mijn telefoon zich op. Afgewimpeld heb ik ze. Vandaag ben ik vrij. Eerst maar eens herstellen van de afgelopen nacht. Wat een fijn nachtje was dat. Die gedachte moet ik vasthouden voor het geval deze dag anders zou lopen dan ik wou. Dat gebeurd namelijk wel eens.

Want gister struinde ik nietsvermoedend door het huis. Gaat de telefoon af. Dat verwachtte ik niet. Natuurlijk verwacht je het van een telefoon dat hij zo af en toe afgaat, rinkelt of trilt. Maar op het moment zelf, ben ik toch altijd verrast. Mijn nieuwe baan in Groningen hing aan de lijn. Het weekend mag ik voor hen werken. Om de nodige voorzorgsmaatregelen te treffen bezocht ik hen diezelfde avond nog. Na een spoedig verlopend beraad, verliet ik het pand en belde vriend Fortuin voor kroegpraat. De kroeg werd door ons bezocht en een paar uur later wuifde ik de gedachte aan de laatste trein weg. Een paar dames vergezelden ons en de sfeer werd een fijne roes. Tot de eerste trein terug, vermaken wij ons opperbest. Gelukkig hebben wij de foto’s nog.

Op de foto’s zie ik ook de afsluitdijk. Moet je nagaan, die heb ik ook nog bezocht deze week. Tijdens een road trip met Nienke, waarbij we even stilstonden bij het monument dat zich daarop bevind.
Zo, vind ik, mag het gewone wel eens met bewonderende ogen worden aanschouwt.

Van de ene situatie begeef ik mij in de andere. Het ene nog gekker dan de ander. Soms ligt de dood op de loer en soms ligt er pracht van decennia oud werk onder je gat. Dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Van euforie tot eenvoudige dankbaarheid. Zo is het leven.