Vorig jaar had ik mijzelf een Lijst opgesteld met actiepunten die ik af wilde werken in 365 dagen. De belangrijkste daarvan is gelukt, het schrijven van m’n boek. Een ander punt van de Lijst was – het wekelijks begroeten van onbekenden. Van de 52 weken heb ik er 23 voldaan, er liggen nog 29 wekelijkse begroetingen op mij te wachten.

Het was dinsdagochtend, inmiddels een uur of tien. Ik had het huis voor mij alleen en had de afwas gedaan. De laptop stond op mij te wachten terwijl de ochtendrituelen zich herhaalden – wassen, aankleden, ontbijten en tandenpoetsen. Het was een zonnige ochtend, de lucht was warm, de temperatuur was winterjas onwaardig. Ik aanschouwde de wereld tandenpoetsend vanaf het balkon. Een vrouw liet haar hond uit, een man parkeerde zijn auto, de plantsoendienst schoffelde en uit het niets werd ik begroet. De onbekende jongeman fietste over straat en riep me toe: ‘GOEDEMORGEN!’ Ik keek verrast op naar de jongeman met z’n glimlach. ‘GWOEDEMORGEN!’ riep ik voorzichtig terug, de tandpasta schuimde bijna m’n mond uit. M’n verbazing over zijn enthousiasme ging over in een glimlach. Dat had die jongen goed gedaan, mij te trakteren op een lach.