Vandaag word ik dus wakker, stap uit bed, zwaffel de kast en lach om mezelf. Een goed tweede begin van de dag. De eerste hield een tripje voor de ‘grote boodschap’ in.
Zeiken met een odel gaat echter nogal lastig, maar daar heb ik inmiddels een oplossing voor gevonden: de douchecabine. Die is wel wat nattigheid gewend en is onderhoudsvriendelijk.

Als ik later mijn tanden heb gepoetst, irriteert mijn tong zich aan een tand die langzaam door de tijd lijkt af te slijten. Misschien is het beter dat ik geen colazuren meer nuttig. Wie weet. Dan zal ik echter een nieuw drankje moeten vinden of geen alcohol (wederom) meer drinken of minder of na elke Cola B mijn tanden poetsen of alvast een kunstgebit aanschaffen of me niet langer irriteren aan het ruwe randje op m’n tand.

Flarden. Er schieten flarden herinneringen door m’n hoofd terwijl ik achter m’n huis zit en schrijf. “The Condemned” heet de nieuwe instructiefilm voor verdedigers in de voetballerij en hij was gisteravond op televisie. Fix up, lange Seubers, de Steeg, Joost en ik bekeken hem en één ding is zeker. Als je deze verdedigingsstijl hanteert, voetbalt je tegenstander vanwege groot uit- en inwendig lichamelijk letsel de wedstrijd niet uit en jij ook niet vanwege je acute levenslange schorsing, code: ‘je-bent-stoer-maar-ik-mag-het-niet-goedkeuren-al-wil-ik-het-nog-zo’.

Gister kondigde ik het al aan, maar de column heeft iets weg van vorige week. Aangezien ik wederom bloemkool en kartoffeln at, zonder ananas ditmaal en ik eindigde wederom in het ‘Koos’ van Mark. Als baken van licht liep Padding daar weer rond, Berghuis flirtte lustig met de Weert en zoals ik zei: same old, same old. Dus ik smste als afleiding mien scharrel uit Grunn en biecht bij deze op aan collegae dat ik er eigenlijk ‘maar’ één heb in plaats van meervoud.

Morgen zie ik Leow weer, daar heb ik zin in. Nu eerst maar weer de dag aanbreken, er staat werk op de agenda. Alweer! Het moet niet te gek worden.