Hoe laat zal het zijn? Wat maakt het uit, de zon schijnt, tijd om op te staan. Tevreden staar ik naar de dag die voor me ligt. Deze dagen minimaliseer ik mijn leven om mijn verspreide focus weer bijeen te brengen. Om hem vervolgens te vergroten op een kleiner aantal zaken. Ik stoot zaken af waar ik liefdadig aan mee werkte. Zo creëer ik een vacuüm om mij heen. Mijn lokaal sluit zich af van de wereld, en wordt mijn persoonlijke bubbel. Omdat ik minder werk, bezit ik meer vrije tijd. Het is het mij meer dan waard. Ik zweep mezelf in dagelijkse structuur. Voor het eerst gebruik ik mijn wekker vrijwillig. Met samurai discipline daag ik mezelf uit keihard te werken aan m’n plannen.
De uitdaging ligt hem vooral op het mentale vlak. Door de jaren heen droomde ik. Van niet meer werken, en leven van mijn passies. Tot nu toe zocht ik. Nam de tijd, en ruimte om uit te vinden wat mijn passies waren. Nu wil ik geloven dat schrijven, zingen, en theatertoertjes á la Lohues mijn middelen zijn om de mens te vermaken. In mijn zelfgeschapen vacuüm polijst ik mijn schrijven, smeer ik mijn keel, bespeel de piano, en maak gebruik van mijn twee hulplijnen. De pianolerares, en de zanglerares. Op zulke vrije dagen, verlaat ik mijn lokaal slechts voor een frisse neus, en maaltijd-boodschappen. Dankzij de moestuin bespaar ik op de aardappelen.
Mentaal hard ik mezelf. Zoals ik al zei, ligt hier de grootste uitdaging. Vanuit de liefdevolle weelde waarin ik ben opgegroeid, ben ik slechts luxe gewend. Het meeste kwam me aanwaaien, er werd voor me gezorgd. Door bezuinigingen op het werk, nam het leven een onzekere wending. Het sloeg een pad in, welke mij dwong tot verandering. De financiële onzekerheid vormt een grotere stok achter mijn deur, en zet mij aan tot handelen. Opeens moet ik zelf hard werken. En weet je wat? Ik doe het met groot plezier. In het werken aan mijn passie ligt waarlijk de grootste voldoening. Aan het einde van een dag, heb ik mijn maaltijd verdiend. Of de borrel in de stad met vrienden, die ik voldaan aankijk, en tevreden met hen converseer. Er ligt geen onvrede of onrust onder mijn woorden. Er straalt kracht uit.
Het blijft vallen en opstaan. Wilskracht, en geduld. Ik maan mezelf tot rust. Plezier is de basis. Ik begin van mijn vacuüm te houden. In m’n kleine wereld, observeer ik de grote. Ik oogst liefde, en zaai het buiten mijn vacuüm.