‘Oh ik heb een vieze scheet gelaten,’ zegt ze.
‘Waarom lach je daarom, dat is niet leuk.’
‘Klopt. Tot morgen, ik ga slapen.’
Ze geeft me een zoen en draait zich lachend om.

Binnen drie minuten slaapt ze. Het licht van m’n laptop beschijnt haar rug.
Toen ze ooit voor het eerst naast me in slaap viel terwijl ik lag te typen, vroeg ik haar nadien of ze last van m’n typen had gehad. ‘Nee hoor, geen probleem.’ ‘Mooi!’ feliciteerde ik mezelf, want dat zal vaker gebeuren. Nu is het zondagavond vaste prik. ‘Oh, jij moet je column nog schrijven zeker?’ Vaak lees ik haar de column voor, ze is graag voorbereid op columns waar ze in staat beschreven.
Morgenvroeg zal ze verrast zijn, maar er staat U een mooier verhaal over haar te wachten! De spanning over het verschijnen van dat verhaal bouw ik onverminderd voor haar op. ‘Nee, nee. Dat verhaal vertellen we pas als we 85 zijn!’ moest ik haar destijds beloven. Sindsdien heeft ze het verhaal echter al twee keer zelf verteld, dus het mag beschreven worden! Ik heb toestemming.

Ze is fantastisch, mijn vriendin. Alleen al omdat ze niet snurkt (meestal).