Als je niet zo vaak romantische gebaren maakt, is het mooi als je het een keer doet.

Ik heb het grootste romantische gebaar wel al een aantal keer geprobeerd, maar nog zit er geen ring om haar vinger. Een huwelijksaanzoek moet blijkbaar voldoen aan grootse liefdevolle gebaren of sferen en mag niet via een briefje dat haar lag op te wachten beneden op tafel, welke ze las in het holst van de nacht.

Misschien valt m’n grootse liefde op te maken uit duizenden kleine gebaren. Het uitvoeren van de afwas, het onderhouden van haar koffiezetapparaat of gewoonweg niet benoemen wat ik allemaal doe, maar benoemen wat ik zo aan haar waardeer. Benoemen dat wanneer ik aan haar denk, er een glimlach op m’n gezicht verschijnt omdat ik haar lach voor me zie. Haar schijnbaar onvoorwaardelijke vertrouwen koester ik. Haar eigenaardigheden zijn vertederend. Ik kan om gezamenlijke herinneringen schaterlachen en zie de pan in de tent weer voor me.

Ze vormt soms m’n muze, maar ik wil haar niet wekelijks ten tonele voeren, bang dat u er genoeg van krijgt. Daarom voer ik haar op wanneer m’n hart niet anders kan of wil. Ze kan rekenen op mijn bewondering en ooit, ooit zal ik van haar een getrouwde vrouw maken.