Zingen en vier dagen drinken
  • 11 juni 2012
  • Alfons
  • 9 reacties

Hij kijkt mij in de ogen en bedankt mij. Schudt mijn hand, houdt hem vast. Een stevige grip, maar vriendelijk. Hij drukt letterlijk waardering uit. Dit is geen vlugge handdruk zoals de vele andere handen die ik heb geschud vanochtend. Hij wil mij iets vertellen. Mij met zijn boodschap doordringen. Hij dwingt mij te luisteren naar wat hij wil uitdrukken. Zijn boodschap te ontvangen. Ik kan niet onder hem uit, wat ik wel bij de andere vluchtige handen kon. Bij de andere handen veinsde ik onwetendheid. “O ja? Vond u het mooi? Dank u wel!” Dondersgoed was ik me ervan doordrongen dat we iets moois gebracht hadden. Dat we mensen in hun hart geraakt hadden. Dat velen in het publiek even vervuld werden van waar hun hart naar verlangd. Liefde. Even werd daar een deur geopend die men dagelijks barricadeert. Een barricade die hun hart beschermd.
Diep van binnen was ik niet onwetend. Diep van binnen wist ik precies wat we mensen schonken. Diep van binnen wist ik dat we mensen ontroerden. En omdat ik wist wat ik mocht schenken, was ik niet meer zenuwachtig. Waar mijn lichaam na vier uur slaap stond te stuiteren van de spanning, belandde hij in een rust toen ik op het podium stond. Een zekerheid vond ik toen het publiek zich aan ons overgaf en liet weten dat we welkom waren! Alles leek te kloppen en alles leek te zijn zoals het moest zijn. Mijn vader aan m’n zijde, terwijl we met de musical een vinger leken te leggen op een zere plek.
Door zijn aanhoudende handdruk, moest ik hem wel in de ogen aankijken. Zijn waterige ogen. De man was ontroert. Zelfs nu, na de voorstelling, raakte het hem weer. En toen…toen raakte hij mij. Ik voelde ook mijn ogen waterig worden en we begrepen elkaar.
Tranen. We lieten ze niet stromen, maar lieten het hierbij. Hij vervolgde zijn weg en ik de mijne. Ik kende hem van naam en gezicht, maar meer ook niet. Zo liet de man een onuitwisbare indruk achter door zich te tonen. Door mij de hand te schudden. Ik voelde me een hypocriet. Door te doen alsof ik geen flauw idee had waar het hier vandaag allemaal om draaide. Door te doen alsof ik onwetend was. Het draaide om het verlangen van het hart. Om liefde. Onvoorwaardelijke liefde. En ik wist het haarfijn, maar wilde mijn hart niet verder openen om erover te praten. Slinks liet ik de onwetendheid zijn werk doen, om de vele aardige begroetingen op afstand te houden. Want mijn hart ligt niet open voor iedereen. En juist daardoor voelde ik mij een hypocriet.
Of geef ik gewoon liever, dan dat ik ontvang, omdat dat veiliger is?

Gerda
11 juni 2012 - 09:22

Ik heb het in ieder geval ontvangen en nu geef ik jou en al je medespelers een geweldig compliment en hoop dat jij die wilt ontvangen. Ik heb het al meerdere keren gezegd, maar goed nog 1 keer het was fantastisch en idd ook ik was geraakt.

Egbert
11 juni 2012 - 22:23

Beste Alfons,
Het lezen van jouw verslag van de bijzondere gebeurtenis van zondagmorgen ontroert mij opnieuw. Ik zit nu een biertje te drinken in de Oekraie nen kan ervan genieten dat we onuitgesproken zondag dezelfde emotie hadden.

ronald
11 juni 2012 - 23:08

Beste Alfons,
Samen met voor mij bekende maar ook minder bekende leden van de kerk hebben we iets moois neergezet waar ik zelf erg veel lol, gezelligheid en vriendschap hen ervaren. Daarnaast raakte het me meer dan ik dacht. M.n. de reactie over de mail van je vader over zijn trots en liefde troffen me zeer. Zou graag nog eens een biertje drinken en dat hoeft niet in de Oekraïne.

Marijke
12 juni 2012 - 22:12

Eigenlijk ben ik helemaal sprakeloos van al die reacties. Ik had geen rol, maar zong mee in het koor. Was er ook een beetje blanco aan begonnen. Gewoon lekker even ontspannen een musical opvoeren, zo voelde het. Na die tijd zoveel leuke en ontroerende reacties gehad dat het mij nu nog overdonderd eigenlijk. Jij maar ook Lisanne hebben zo prachtig gezongen. En dat biertje moeten we misschien met z’n allen eens gaan drinken…

Remko
13 juni 2012 - 10:06

Ik was zo’n iemand op een bescheiden afstandje met een duim omhoog als “topprestatie, geweldig, indrukwekkend”. Want dat was het, een enorme indruk ook op mij.

Henk
13 juni 2012 - 17:17

Beste Alfons, en al de overige spelers die dit lezen. Diep respect voor het geen je hier schrijft. Een gevoel, een boodschap, als zoon, als mens Alfons zoals jij dat bracht, in een woord prachtig.
Stef Bos heeft ook ooit dit gevoel gehad, toen hij “Papa” voor o.a. zijn eigen vader mocht zingen.
In dit geval nog specialer, met jou geschreven woorden en respect voor je ouders, Top!
Al met al was zeer waardevol om mee te mogen maken. Aan ons om degelijke momenten te bewaren en belangrijker, te delen of door te geven!
Jij bent hier een voorbeeld van, Thanks Alfons

Wilfred
13 juni 2012 - 18:54

Als we elkaar nog écht in het hart kunnen raken en weten te ontroeren kunnen we alles aan. Het was top om mee te mogen doen en mee te mogen maken.

Marja
15 juni 2012 - 12:49

Lieve Alfons,
Helaas was ik er niet bij, maar ik heb enkele mensen, met tranen van ontroering in hun ogen, horen vertellen hoe ze geraakt zijn op dat moment.
Mooi man! X

ollievrouwtje
17 juni 2012 - 22:13

Heb steeds meer spijt dat ik er niet bij was,maar heb begrepen dat er een dvd is!Dan gaan we daar voor!.Alleen maar lof over jullie gehoord.