Soms barst ik van de liefde. Dan heb ik waardering voor alles. Soms vloek ik. Vloeken omdat het gezegd moet worden. Opkroppen is voor lafaards. Ik heb de mens het liefst als zijn origineel. Niet als het ikea massa bordje. Dan ducktape ik hem aan de muur naast het LOVE bordje.
Ik hekel propaganda praat: ‘De mens maakt de wereld kapot, douche je met koud water en niet langer dan vijf minuten. Red een rups, doneer vijf euro. Red kippen die vijf kilo wegen. Als we zo doorgaan, sterft elke diersoort uit, jij hebt de kracht, geef al je geld! Doe dit, doe dit! Help, help, help.’ Flikker toch op. Ik snap waar je vandaan komt, maar zeg niet wat ik moet doen. Dat beslis ik zelf wel. Geef me de informatie, en zeg – Kijk maar wat je ermee wilt doen. Al die goede doelen die op je schuldgevoel proberen in te spelen of je angst in proberen te boezemen. Dat is nu exact de reden dat iedereen een hekel aan goede doelen krijgt. Ze staan op straat klaar om je miserabel te laten voelen. Want als je het niet geeft, zeg je eigenlijk dat de uitstervende ijsbeer je kloten kan kussen. Een goed doel geeft je een slecht gevoel.
En als ik vijf euro per maand doneer, wil ik daar na een jaar verdorie een kleine ijsbeer Knut voor terug. Hoe kan het dat goede doelen als het Rode Kruis, de World Health Organisation, en het Office for the Coordination of Humanitarian Affairs van de Verenigde Naties zich huisvesten in één van de toptien duurste steden ter wereld – Genève? Ze zijn gehuisvest in gebouwen waaraan het Witte huis een puntje kan zuigen. Wie betaalt dat?
Is er een punt waar ik naar toe werk? Geen idee, ik geloof van niet. Ja, misschien ook wel. Er heerst onvrede onder de burger, vandaar dat ze op de PVV stemmen. De tokkies voornamelijk. Volgers van populaire lasterij. Kort door de bocht, en korte termijn politiek. En zo’n waailap van een Rutte kun je toch ook niet serieus nemen. Met zijn eeuwige glimlach naar de burger. Ik krijg zin om hem op z’n muil te stampen, het is dat ik pacifist ben. Soms vergeet ik het. Het zijn onze leiders, maar het zijn slappe poppen bestuurd door het geld. De touwtjes zijn zichtbaar, de poppenspeler niet.
Nee geef mij maar de president van Uruguay waar Jasmijn fan van is. Ze heeft gelijk. Deze president leeft eenvoudig. Niet in het paleis, maar op het platteland, in een klein huisje. Er zijn te weinig helden op de wereld. Echte voorbeelden om te volgen. Snowden trok zijn bek open, en wordt afgeschilderd als een landverrader. Hij is een held in mijn ogen. We zijn lafaards. Ik hoop dat wanneer het moment daar is, ik mijn principes niet verloochen. Belasting betalen wringt al. Het is moeilijk om een held te zijn, want als je in opstand komt tegen het bestaande systeem, dan storten zij hun media machine op je, en keren je binnenste buiten. Elke pornofilm die je via het internet hebt bekeken, wordt tegen je gebruikt. En ook al was je een voorbeeldig burger, niemand die het dan nog gelooft. De media maakt je beeld naar de buitenwereld, en je geloofwaardigheid kapot. Als held moet je er schijt aan kunnen hebben. Je moet de eenzaamheid dulden als paria. Je staat alleen in de wetenschap dat het recht en de waarheid aan jouw zijde staan. Na twintig jaar zal er iemand een documentaire over je maken die je naam zuivert. Als je geluk hebt, leef je dan nog.
Des te minder voorbeelden er in de wereld zijn, des te minder het goede voorbeeld zullen volgen.