…tikt het nergens. Dat moet ze gedacht hebben. Een heel weekend was ik weg met vrienden naar Volendam. Zij bleef thuis, dit was een mannenweekend. Natuurlijk, ze vermaakte zich uitstekend, maar ze mistte me wel een beetje.

Vrijdag vertrokken we voor ons jaarlijkse uitje, ditmaal naar Volendam omdat Chantal zo van vis houdt en de rest van Hollandse hits. Trappelend van ongeduld verzamelden we bij Sjakie thuis en voor we het wisten zat de reis erop. Kamers werden verdeeld, tradities werden gevolgd en verbroken. Lucky Luke & Sjakie kookten heerlijke pasta en er werd een bloedeloze wedstrijd gekeken van Volendam vs de Graafschap. Het was heerlijk om als Waldorf&Stadler op de tribune te zitten. Roompot had ervoor gezorgd dat alles op loopafstand was, dat was lief van ze. Zo vaarden de scheepjes voorbij. We vonden op zaterdag een stuk gras om in de zon te liggen en er werd een vergelijkend kibbeling warenonderzoek gedaan. Die in Beilen smaakten beter was de conclusie. Toen werd de kroeg betreden en daar kwam alles tot één diepgaande apotheose. Gesprekken werden gezocht en gevonden, dit was de reden dat de playstation thuis was gelaten! De Steeg opende z’n hart en we liepen er allemaal naar binnen. Jeep hield de deur voor ons open. Sjakie moest even bukken om z’n hoofd niet te stoten. En dan is alles waar je naar verlangd alweer voorbij en stap je in de trein terug naar Groningen op zondag.

In bed die avond mocht ik weer naast haar liggen. Ze moet gedacht hebben: ‘Wat zij kunnen, kan ik ook.’ Ze heette me welkom met een stille. Haar reactie: ‘Je bent heel het weekend weggeweest met de jongens, dan moet je wel wat gewend zijn!’ Heel het weekend had er geen één zo gestonken als die van haar. Och wat tikte dat klokje thuis fijn…