Zo’n 52 uur geleden keek ik nog naar dit weekend uit en nu is het al voorbij. Óns weekenduitje met het elftal, het toetje na een seizoen lang voetballen. Eigenlijk kan het voetbal me soms gestolen worden, zolang ik dit weekend maar mee mag dan is mijn seizoen geslaagd.
Nu is het iets voor tienen zondagavond en de toetsen van het bord vind ik puur op routine, niet op souplesse of complete nuchterheid. Want hoewel we vanmiddag om half drie terugkwamen in Beilen, ben ik net thuis. Omdat ik een traditie niet zomaar in de wind wil slaan, bezochten enkele teamgenoten en ikzelf ‘Koos’ nog even na terugkomst. Dit ‘even’ werd een middag en avondlang vermaak.

Onze collega’s van de zondagvoetbalvereniging zaten ook op het terras en samen met hen dronken we tot laat in de avond. De eerlijkheid gebied me te bekennen dat ik een aantal drankjes op hun kosten dronk, maar het typeerde de sfeer. Natuurlijk doe ik dat ook wel eens bij mijn eigen teamgenoten, maar dat is inmiddels wel bekend. Nee, drank drinken op kosten van onze zogenaamde ‘zwart-gele’ buren dat had ik nog nimmer gedaan en het was een fijne nieuwe ervaring. “Waarom vormen we eigenlijk niet één grote voetbalclub in Beilen?” werd er door mijzelf geopperd. “We vloeken immers in dezelfde taal en de zondag lijkt allang niet meer heilig.” Natuurlijk is het stooktaal en zal het mijn vader en andere Fit Boys lieden tegen de haren instrijken, maar de discussie ligt er. Ik vermaak me altijd prima met onze buren Berghuis en Bruuning, spelers van de ‘heidenen’. Wij ‘koksen’ zijn allang niet meer doordrongen van liefdevol gedrag voor onze naasten en misschien is een ieder van ons dat wel nooit geweest. Bij Beilen spelen een paar fijne gasten en goede voetballers en samen zouden we een elftal kunnen vormen welke prestaties op eerste klasse niveau aan het daglicht tentoon kunnen stellen. Toch is de knoop van de discussie nog niet doorgehakt ten voordele van de fusie en lijkt dat niet te zullen gebeuren. Terwijl ik dit typ, stel ik mij de woede van sommigen voor die ik mijzelf met deze woorden op de hals haal. Hoe durf ik de gedachte van een fusie ook maar te benoemen?

Gaat deze column dan niet over onze weekendbelevenissen? Waar zijn de zoetsappige verhalen over gehaktballen van politiemensen of 30plus hemafrodieten? Wat toch de roddels zijn die ons dorp al voor onze terugkomst hadden bereikt. Bah ik doe niet aan roddels of sensatieverhalen in deze column. Ik hekel ze. Nee ik wil de discussie aan de kaak stellen bij de ‘oude garde’. Want als het pure haat is welke een fusie met de heidense buren tegenhoud, dan wil ik mij bij deze distantiëren van die houding.

Natuurlijk merk ik dat er tussen de vv Beilen en de cvv Fit Boys een verstandhouding is. Wat mijzelf betreft is deze echter steeds meer gebaseerd op een gelijke basis. Want hoewel onze vereniging gebaseerd is op de ‘C’ qua normen en waarden, zie ik steeds minder verschil tussenbeide. Is het dan tijd om de bijbelbroekriem weer strak aan te halen en de oude normen en waarden van stal te halen? Volgens mij niet. Moeten we ons aanpassen en ‘overgeven’ aan de normen en waarden van de ander? Daar ligt de oplossing volgens mij ook niet.

Overal op de wereld is de discussie gaande wat betreft de veranderingen. In Tibet gaat de Dalai Lama als geestelijk leider over het beleid rondom de ‘landstrijd’ met China. Vroeger en nog steeds vecht men in Zuid Afrika onder inspiratie van Mandela en co. een rassenstrijd en overal in het nieuws trekt de ‘Jihad’ aandacht. De ‘heilige strijd’ van de Moslims welke een behoud van hun geloofsnormen en waarden inhoud, komt misschien wel met ‘onze’ discussie overeen. Alles draait om verandering. Belangen van de één raken in conflict met de belangen van de ander en strijd lijkt soms onvermijdelijk. Een bestaan in vrede, gelijken naast elkaar kan men niet verkroppen. De macht moet gegrepen worden. Één partij moet overheersen. Dat is volgens mij waar men bij beide verenigingen bang voor is en dat is volgens mij ook een reële angst. De mens is er nog niet klaar voor om elkaar volledig in waarde te laten. Men oordeelt. Men veroordeelt. Zowel bij de ‘vv’ als bij de ‘C’ vereniging.

Het leven dat we als kind voorgeschoteld krijgen, blijkt een illusie. Een perfecte wereld van vrede tussen mensen waar recht, waarheid en liefde de standaard is, blijkt een utopie. Een fusie tussen beide verenigingen is dat ook vanwege al mijn voorgaand beschreven punten. Een machtsstrijd zal hoogstwaarschijnlijk de overhand krijgen, boven het behalen van gezamenlijke doelen. Toch vind ik dat we moeten blijven streven naar de utopie. Om het beste uit onszelf te halen als mens. Want wat heeft het voor zin om geld te doneren aan het WNF, Unicef of welk goede doel dan ook, als we zelf in een wereld leven van hypocrisie. Om zelf een beter mens te zijn en een gelukkig liefdevol leven te verkrijgen, zullen we bij onszelf en onze omgeving moeten beginnen.